21.

Jak ci nie wstyd milczeć mi prosto w serce

~ Autor anonimowy

{music}

– Chodź, uwierz mi nic ci się nie stanie.

– Skąd mogę mieć tą pewność. Masz ewidentny talent do pakowania się w kłopoty.

– I sprawnego wychodzenia z nich.

Może fakt, że nie napomknąłem mojej żonie o mojej małej zmianie stron, jest jedynie szczegółem, którym staram nie zaprzątać teraz głosy. A jednak sumienie mnie rusza w tej sprawie i przekonuje, że właśnie to powinienem zrobić.

Ale kto w towarzystwie tak pięknej kobiety, jaką jest Padmé nie oszalałby z miłości? Bo ja już zrobiłem.

Szczerze? Nie mam bladego pojęcia dlaczego nakłoniłem ją do wymknięcia się z jej apartamentu, a następnie na chodzenie po poziomie, na którym nie spotkamy ani klonów, ani senatorów.

– Powiedz mi, co ty znowu wymyśliłeś? – pyta się po raz kolejny.

Zatrzymuję się i staję naprzeciwko jej twarzy.

– Wiesz, że ostatni raz kiedy byliśmy razem gdzieś poza apartamentem, był jeszcze na Naboo? Dlatego postanowiłem zabrać cię w pewien rodzaj podróży. Jeśli to co właśnie robimy można tym nazwać – mówię i delikatnie całuję ją.

– Annie, żyjemy w prawdziwym świecie. Wróćmy do niego – szepce, opierając swój nos na moim.

– Właśnie w nim jesteśmy. I nigdzie indziej się nie wybieramy.

Chwytam ją za rękę i ciągnę do wejścia.

– Oszalałeś, wiesz o tym? – pyta i przyśpiesza kroku.

– Jeszcze nie. – Oboje głośno się śmiejemy.

Patrzę w jej stronę i widzę szeroki uśmiech na jej twarzy. Wreszcie dała się przekonać do mojego planu.

Wiem, że robię źle. I moje sumienie też o tym wie. I próbuje mi robić wyrzuty.  A najśmieszniejsze jest to, że w ogóle mi to nie przeszkadza. No dobra, może tylko troszeczkę. Ale Obi-Wan nie miał racji. Życie bez wyrzutów sumienia było zbyt nudne. I wbrew naukom mistrza ja i tak je miałem.

Rozglądam się wokół. Na pierwszy rzut oka widzę kilku poszukiwanych przez Republikę łowców nagród i przestępców. Ale dzisiaj nie mam się tym zajmować. Dzisiaj jest wieczór mój i Padmé.

Ale i tak mnie kusi, aby ich zamknąć. Straszliwie.

Czuję jak Padmé chowa swoją rękę w moją i mocno ściska. Uśmiecham się delikatnie i podnoszę jej dłoń do ust i składam na niej delikatny pocałunek.

Dopiero teraz zrozumiałem, że nie ma Jasności bez Ciemności, miłości bez cierpienia, nadziei bez strachu i woli walki bez bólu. Jedi nie istnieją bez Sithów, a Sithowie bez Jedi. Galaktyka i tak jest pełna cierpienia bez nich, a jeżeli któraś ze stron może sprawić, że ból zniknie ich istnienie ma sens. Tylko, która ma racje? Pytanie zostanie zagadką dla mnie i dla innych na wieki.

– Te, Skywalker! – Słyszę ostry głos i obracam się.

Po drugiej stronie ulicy stoi mężczyzna w wyzywającej pozie. Kojarzę jego twarz, ale nie mogę sobie przypomnieć skąd.

– Uciekłeś z naszego więzienia. Naprawdę ciężko było cię znaleźć. Chodź tu i załatwmy to po męsku – dodaje i zakłada ramiona na piersi.

Spoglądam na Padmé, ale ona marszczy tylko brwi w formie niezrozumienia. O tym, że byłem więziony przez Vandex też napomknąłem jej w wymijający sposób. Tym razem moje zachowanie było całkowicie uzasadnione. Przynajmniej tak to sobie tłumaczę.

Ściskam ją mocniej za rękę i próbuję pociągnąć w boczną uliczkę, ale zatrzymuje mnie jego głos.

– Tchórzysz, Skywalker? – pyta i cicho się śmieje pod nosem.

To jedno zdanie wywołało we mnie taką furię, że puszczam, a wręcz wyrywam, moją dłoń z ręki Padmé i ruszam w jego stronę.

– Coś ty powiedział?! – krzyczę idąc przez tłum, który powoli się rozsuwa, jakby zostawiając nam miejsce do walki. – Odszczekaj to – żądam.

Korci mnie aby zacząć go dusić Mocą, ale wtedy nagle wszyscy uświadomią sobie, że jestem Jedi i tyle będzie z naszej walki.

Widzę jak podnosi pięść i celuje prosto w mój nos, ale jestem szybszy i odsuwam się w bok, a następnie łapię jego zaciśniętą rękę i mocno przytrzymuję. Odpycham do mocno, tym razem posiłkując się Mocą. Uderza mocno o ścianę pobliskiej kantyny, ale jak gdyby nigdy nic wstaje, otrzepuje się podchodzi do mnie.

– Nigdy w życiu – charcze i rusza na mnie.

Kiedy próbuje po raz kolejny uderzyć mnie w twarz, odpycham jego pięść, przez co sam uderza siebie w nos.

Swoją drogą niezła zabawa. Czemu nie stosowaliśmy tego w Świątyni Jedi? A no tak, to zbyt brutalne. Chyba.

Wymierzam mu kolejny cios prosto w nos. Kolega zatacza się do tyłu i upada na ziemię, a spoglądam na moją pięść. Nie dość, że mnie trochę boli to w dodatku umazał mi ją swoją krwią.

Podchodzę do niego i zadaje mu kilka porządnych kopnięć w brzuch i krocze. A co się będę certolił? Przecież jestem Sithem. Chwytam go mocno Mocą i unoszę ku górze, a następnie uderzam o najbliższą ścianę. A następnie powtarzam to z pięć razy. Wypuszczam go z objęć Mocy, a następnie podchodzę do jego bezwładnego ciała.

– Nie będę ci tu kazać i wykrwawić się na śmierć. To nie w moim stylu. – Schylam się i wyciągam z mojego wysokiego buta miecz świetlny. – Załatwimy to w tradycyjny sposób. – Obserwuję jak długa niebieska klinga wysuwa się i delikatnie się uśmiecham. – Mam nadzieję, że udało nam się to załatwić po męsku – mówię.

Obracam miecz świetlny i wbijam w pierś mojego przeciwnika. Był zbyt łatwym przeciwnikiem, jak na moje standardy.

Rozglądam się wokół i widzę tłum gapiów. Wyłączam miecz i mówię:

– Koniec przedstawienia. Możecie iść.

Wyciągam z kieszeni chusteczkę i zaczynam wycierać dłonie, a jednocześnie podchodzę do Padmé.

– Przepraszam za niego – szepcę i uśmiecham się w jej stronę, ale jednak na jej twarzy maluje się jednak przerażenie. – Nic się nie stało. Naprawdę.

Nagle słyszę głośny warkot mnóstwa silników. Podnoszę głowę w górę i rozglądam się po niebie. Widzę pełno różnego rodzaju statków.

– O co chodzi? Anakinie, co się dzieje? – Ciche pytanie Padmé zmusza mnie do opuszczenia głowy w dół.

– Wszystko idzie zgodnie z planem mojego mistrza – szepcę.

Szlag. Naprawdę Palpatine? Nie mogłeś urządzić inwazji, no ja nie wiem, jutro czy pojutrze?

– Kogo? – mówi z niedowierzaniem

– Mojego nowego mistrza

– Anakinie, co ty głupiego zrobiłeś? – Patrzy na mnie szeroko otwartymi, czekoladowymi oczami, a ich głębi widzę zmartwieni.

– Sprzedałem swoją duszę Palpatinowi i Sithom, w zamian za ciebie – odpowiadam i próbuje dotknąć jej policzka, ale odtrąca moją rękę.

– Nie wierzę. Po prostu nie wierzę. Wolałabym umrzeć niż pozwolić na coś takiego. – Jej słowa są dla mnie jak kubeł bardzo zimniej wody. Próbuję chwycić ją za rękę, ale mi się wyrywa. – Nie chce cię znać! – krzyczy i odchodzi w bliżej nieznanym mi kierunku.

A ja nie mogę się ruszyć i tylko obserwuję jak jej postać znika za budynkami. Straciłem ją przez własną głupotę.

~***~

Hello!

Kto wrócił? Ja!

Powiem tak: historia jest teraz w takim momencie, że muszę się zastanawiać nad każdym ruchem i to jest do dupy. Nawet nie wiecie jak bardzo. Nie polecam.

ANATINE. Tyle w temacie.

EZRIA. Sue się nie zna, bo to jeden z najlepszych parringów ever.

Generalnie masz jeszcze kilka ale nie warto o nich wspominać.
I podobno mam z nimi problem. Kolejna bzdura. Pfffffff...

Sue jest złą kobietą i nie rozumie true lowe i innych takich scen w stylu Ezrii... Generalnie to ja jej nawet nie lubię (Pffff... Nie licz że napiszę kckckc...)

White Angel