18.

Gdy wszyscy wiedzą, że coś jest niemożliwe,
przychodzi ktoś, kto o tym nie wie i to robi.
~ Albert Einstein

*music*

Spóźniona dedykacja dla Cioty z okazji jej urodzin.
Obiecałam Ci to!

Kiedy wylatujemy z hangaru, zaczynam wciskać przyciski i pchać drążki całkowicie automatycznie. Na ekranie widzę cały czas ustawione w naszą stronę rakiety, a ja zgrabnie wymijam pociski, jednocześnie słuchając raportu R2 o stanie statku. Wprowadzanie do komputera danych Coruscant zajmuje o wiele więcej czasu niż powinno, a za nami już wylatują statki, które mają za zadanie zestrzelić nas.

Czuję cały czas wibrowanie w ciele, kiedy Moc przeze mnie przepływa, a ja nie mam zamiaru się z niej wynurzać.

Kolejny pocisk, kolejne wyminięcie. Kolejny problem z komputerem pokładowym, kolejna szybka naprawa. Pozostaje kwestią czasu kiedy stracę siły i pozostawię R2 samego z całym statkiem pełnym Jedi.

Nie czuję w tym momencie nic. Zero. Pustka. Nic nie ma dla mnie znaczenia. Jedynie wydostanie się z tego cholernego zadupia Galaktyki i dostania się jak najdalej od niej.

Kiedy wreszcie dostaję raport o gotowości hipernapędu, natychmiast pociągam za dźwignię i zaczynamy nabierać prędkości, a w następnej chwili mkniemy z ogromną prędkością przez Galaktykę.

Wzdycham z ulgą, a następnie wynurzam się z Mocy. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę jak szybko biło mi serce i że mam całe czoło pokryte kropelkami potu. Ocieram je szybkim ruchem ręki.

– Zrobiliśmy to R2. Udało się – szepcę, a droid odpowiada mi równie cichym piskiem.

Opadam ze zmęczeniem na fotel pilota i delikatnie przymykam oczy. Kiedy to robię natychmiast wraca do mnie ten obraz.

Ahsoka. Ahsoka Tano. Mój Smarkuś. Ubrana w strój ze znakiem identycznym jak ten widniejący na moim lewym ramieniu. Jak mogłem do tego dopuści? Jak mogłem pozwolić jej odejść z Zakonu? A teraz zapewne jest przywódcą tego cholernego Vandexu, który z o wiele lepszą skutecznością próbuje pozbyć się Rycerzy Jedi niż Hrabia Dooku razem ze swoją armią pustych droidów lub Kanclerz torturujący moją żonę.

Porwali tylu moich przyjaciół. Tylu dzielnych żołnierzy i większość nadal została w tym okropnym miejscu. Jak ktokolwiek może się tak znęcać nad ludźmi? Prawo Republiki kategorycznie tego zabrania. Tylko, że Republika funkcjonuje teraz na kredytach i pustych obietnicach, a o przestrzeganiu jakiegokolwiek nie warto mówić. W samym centrum Galaktyki została wysadzona fabryka broni, a nikt o tym nie wiedział. Natomiast obrzeża Republiki mają sobie za nic jakiekolwiek prawo, a obecnie są już pod panowaniem Separatystów.

Kiedy znużenie bierze nade mną górę i powieki opadają mi całkowicie przez krótką chwilę widzę ciemność. Ale tylko przez krótką chwilę.

Płytki oddech osoby, oświetlanej przez mocne słonce Coruscant wpadające przez panoramiczne okno, przerywa grobową ciszę panującą w pomieszczeniu. Zwracam się w jej stronę, a widok zakrwawionej niebieskiej sukienki i bladej twarzy, przyprawia mnie o dreszcze. Co on jej zrobił?

Podbiegam do nie i chwytam delikatnie jej twarz w dłonie.

– Kochanie, słyszysz mnie? – pytam i interesuje mnie jedynie twierdząca odpowiedź. Nic się natomiast nie dzieje. – Nie wiem tego, ale posłuchaj. Lecę do ciebie. Błagam wytrzymaj jeszcze trochę. Dla mnie. Dla nas i naszej przyszłości – szepczę cicho i głaszczę jej policzki kciukami. – Wiem jak zakończyć tę wojnę. Przynajmniej tak mi się wydaje. Obiecuję, że będziesz żyć w wolnej Galaktyce. – Przełykam łzy. – To przeze mnie tu jesteś. Przepraszam. Tak bardzo przepraszam. Jeżeli teraz nie będziesz chciała mnie znać zrozumiem. Naprawdę – mówię cicho i całuję ją w czubek głowy. – Ale znalazłem ją. Znalazłem Ahsokę. I teraz mam dowód, że do mnie nie wróci. Ale ty dla mnie zostań. Proszę. Kocham cię – kończę.

Nagle słyszę jak rozsuwane drzwi otwierają się, a do środka wchodzą dwie osoby.

– Teraz mam Skywalkera na talerzu. Jeżeli się do nas nie przyłączy zabiję ją, a jeśli to zrobi to i tak ona zginie. Tylko, że to on ją zabije. – Na dźwięk głosu Kanclerza, moje ręce zaciskają się w pięści. Mam ochotę mu przyłożyć.

– Jak sobie życzysz, mistrzu. Zrobię wszystko co możliwe. Ale nie wiemy gdzie on teraz jest – mówi Dooku.

– Nie obchodzi mnie to. Chce go tutaj! – wykrzykuje Palpatine. – Dzień dobry, pani senator jak się spało? – Słowa skierowane do Padmé są ociekające jadem. – Jesteś coś małomówna.

Obrazy nagle zaczynają się przenikać  i nie potrafię ich odróżnić, aż wreszcie zatrzymuje się na jednym.

– Tatusiu, boję się. Dlaczego to zrobiłeś? – ciche pytanie małego chłopca sprawia, że
Moc odpuszcza i zostaje tylko duma.

– Żebyś mógł żyć w nowym lepszym świecie, Ezra. Dlatego – odpowiadam mu i wyciągam do niego ręce.

– Nie wiem co to znaczy – mówi cicho i z zakłopotaniem.

Podchodzi do mnie, a ja podnoszę go do góry i całuję jego główkę.

– To znaczy, że teraz będziesz szczęśliwy. Wiesz co to znaczy, prawda? – tłumaczę mu, a on twierdząco kiwa główką.

– Mistrz Yoda mówił, że być szczęśliwym to być wolnym – odpowiada z dumą.

– A gdybyś został Jedi, nie byłbyś wolny. Musiałbyś robić rzeczy, które inni ci każą i nie chce często robisz. A potem przez te rzeczy boli cię. Teraz kiedy ich nie ma będziesz żyć w szczęśliwym świecie – stwierdzam i wychodzę z nim pomieszczenia.

– Ale przecież ty byłeś szczęśliwy – dalej drąży temat.

– Nie byłem, ponieważ musiałem dużo rzeczy ukrywać. Nie byłem wolny, bo byłem ograniczony przez Kodeks i innych Jedi. Teraz jestem niczym ograniczony. – Chowam jego twarz w mojej szyi, aby nie widział tak wielu ciał. – Mistrz Obi-Wan, Yoda i inni nie żyją. Nic dla mnie już nie znaczą.

– Ale przecież kochałeś, mistrza Kenobiego.

Świat znowu zaczyna wirować i mój syn, Świątynia i ciała zabitych, znikają, a zastępuje to piach i dom z białej skały oraz moja mama.

– Nie byłbyś do tego zdolny, Annie, prawda? – pyta zanim zdążę wyjść z oszołomienia.

– Widziałaś to samo co ja? – pytam, a kiedy kiwa twierdząco głową mówię: – Nie wiem. Nie potrafię ci powiedzieć. Zrobiłem to we śnie, zrobiłem coś podobnego na Tatooine, więc dlaczego nie w tym wypadku?

Rozglądam się wokół i poznaję dom, który widziałem w poprzednim śnie z moją mamą. Tym razem na sobie luźna białą sukienkę i rozpuszczone włosy. Nigdy jej takiej nie widziałem.

– Ponieważ cię znam i wiem, że masz zbyt dobre serce. Ale nie jestem tutaj, aby opowiadać ci do czego jesteś zdolny, a do czego nie. – Bierze moją twarz w ręce i głaszcze kciukami żuchwę. – Jestem tu by cię ostrzec. Nie zabijaj jeszcze Kanclerza. Wiem, że masz za co, ale nie rób tego. Wtedy cała układanka się rozsypię i nie będziesz w stanie zniszczyć jej elementów. Wojna się tak nie skończy.

– Nie rozumiem – stwierdzam i patrzę na nią zdziwionym wzrokiem.

– Ale zrozumiesz. Obiecuję – mówi i posyła mi ciepły uśmiech.

– Anakinie, proszę obudź się. – Głos Obi-Wana wyrywa mnie ze snu.

Mrugam dwukrotnie, próbując przyzwyczaić się do sztucznego oświetlenia w kabinie pilota. Na ekranie nadal wyświetla się cel oraz aktualna prędkość i orientacyjny czas pozostały do celu, teraz już liczony w minutach. Jestem coraz bliżej domu.

~**~

Tak mi głupio, że aż nie wiem co napisać w tym miejscu. Przepraszam? Dziękuję? Nie wiem, nie wiem i jeszcze raz nie wiem. Więc weźcie tutaj wszystkie możliwe przeprosiny i wyrazy wdzięczności, że ze mną zostaliście.

Jak minęły Wam wakacje? Mnie w miarę dobrze, ale cały czas byłam w rozjazdach i nie miałam kiedy pisać. Nie miałam!

Nie wiem co napisać. Mózg powoli przestaje pracować, więc napiszę, że mam nadzieję, że spotkamy się już w piątek z rozdziałem 19!

Niech Moc będzie z Wami!

White Angel