05.

Pozbierać jest się dziesięć razy trudniej, niż rozsypać.
~ Suzanne Collins

*music*

Po raz kolejny celnie odbijam pocisk lecący wprost na mnie, a on trafia w sam środek droida bojowego. Idealnie.

- Otoczcie ich! – krzyczę w stronę żołnierzy wokół mnie, a sam biegnę w kierunku czołgu pancernego chronionego przez trzy droidy.

Odcinam im jednocześnie głowy przez piękny półobrót. Obi-Wan byłby ze mnie dumny. Następnie wskakuję na pojazd i pnę się do góry. Gdy znajduję się wystarczająco wysoko podnoszę właz i chwytam Mocą siedzącego w środku droida-dowódce.

Blaszak macha na wszystkie strony kończynami, ale ja go nie puszczam. Moi żołnierze zdążyli otoczyć maszynki. Teraz są już nasi.

- Masz kazać przestać im walczyć, albo zostanie z ciebie tylko kupa złomu – syczę w jego kierunku, a on w ramach odpowiedzi kiwa głową.

- Podnieście broń – mówi mechanicznym głosem.

- Rozkaz, rozkaz – rozlegają się wokół nas piskliwe głosy.

- Cudownie. A teraz zginiecie – warczę i robię zamach, aby odciąć droidowi głowę.

Jednak nie jest mi dane skończyć cios, ponieważ czerwona klinga blokuje mój perfekcyjny cios. Mroczny Jedi. Tylko tego mi brakowało.

Robię salto w tył i gdy staje na prostych nogach, zaczynam się przyglądać zakapturzonej postaci.

- Kim jesteś?! – krzyczę i ustawiam się w pozycji gotowej do obrony.

- Znamy się lepiej niż potrafisz sobie wyobrazić – syczy znajomy głos.

To nie może być ona.

- Ahsoka? – zadaje pytanie, ale nie jest dane uzyskać mi odpowiedź, ponieważ kobieta atakuje mnie od tyłu.

Blokuję cios wymierzony w miejsce, w które sam zawsze celuje. Tylko jedna osoba tak potrafi i to ja jej to pokazałem.

- Ahsoka! – wrzeszczę i cofam się do tyłu jednocześnie broniąc się od ciosów przeciwniczki.

- Witaj mistrzu – odpowiada mi, a z jej głowy spada kaptur i rzuca się na mnie.

- Dlaczego to zrobiłaś? – pytam po raz kolejny starając się uciec od jej ciosu. Przecież nie zabiję własnego padawana.

- Powiedzmy, że Sithowie mieli dla mnie lepszą ofertę. Teraz ładnie się podasz, a twoim żołnierzom ani Padmé nic się nie stanie – warczy i zadaje mi serie ciosów, od których udaje mi się uchronić.

- Padmé jest bezpieczna – mówię  i robię skok na pancerny czołg.

- Jest w o wiele większym niebezpieczeństwie niż się spodziewasz. Teraz na przykład wystarczy jeden celny strzał mojego snajpera, aby twoja żona zginęła w apartamencie. Zero świadków – syczy i ląduje obok mnie.

- W takim razie dobiliśmy targu. Życie moich żołnierzy i Padmé za mnie – stwierdzam i wracam na ziemię.

Nie pozwolę na śmierć osób tyle dla mnie znaczących.

- Nie! Generale nie rób tego! – gdzieś z oddali dochodzi mnie głos Rexa.

- Muszę. Zostawcie nas i wracajcie do statku – odpowiadam i wyłączam miecz świetlny.

Spoglądam na klony smutnym wzrokiem, a oni jedynie kiwają głowami na znak, że rozumieją i opuszczają broń, a następnie odchodzą. Zostaje tylko Rex. Mój przyjaciel. Osoba, która zawsze chroni mi plecy i tyłek.

- Obiecałem służyć Republice, a pan jest jedyną jej nadzieją, dlatego zostaję – mówi i podnosi blastery.

- Czyli najpierw muszę się z nim uporać. Będzie łatwo – stwierdza Tano i rusza w kierunku Rexa z zapalonym mieczem. Nie, nie, nie. Tylko nie to.

- Nie zabijesz go! – krzyczę i atakuję Togrutankę zanim ta zdąży zareagować, a tym bardziej się obronić. - Przepraszam Ahsoka – szepcę i odcinam jej głowę.

Próbuje się poderwać, ale nie pozwala mi na to rozrywający ból w okolicach żeber.

- Aua! – wrzeszczę, a Padmé siedząca obok mnie omal nie spada z krzesła.

- Anakinie, co się stało? – pyta i podrywa się z miejsca.

- Nic szczególnego – odpowiadam i poruszam delikatnie palcami u obu rąk. Wreszcie ruch!

- Jasne – mruczy i patrzy na mnie wymownym wzrokiem.

- Naprawdę, Padmé. Nie masz się czym martwić – stwierdzam i uśmiecham się ciepło.

- Kiedy zaczniemy być wobec siebie szczerzy? Bo niedługo okaże się, że wszystko co zbudowaliśmy, zostało zbudowane na kłamstwach – komentuje i podchodzi do mnie. W jej oczach widzę troskę.

- Miałem zły sen – szepcę, a ona gładzi mnie dłonią po policzku.

- Wszystko w porządku. Jestem przy tobie – odpowiada mi równie cicho. – Musisz odpoczywać, Annie – dodaje.

- Zostaniesz ze mną? Potrzebuję cię – stwierdzam.

- Nie mogę. Chciałabym, ale nie mogę – mruczy i pociera dłońmi o twarz. Jest zmęczona.

- Nie daj się prosić... Usiądziesz przy mnie? – pytam a Padmé potakuje i siada na skraju mojego łóżka.

Chwyta moją obolałą i spierzchniętą dłoń i masują ją delikatnie kciukiem, a po moim ciele przechodzi przyjemny dreszcz związany z jej dotykiem. I powrotem czucia.

- Wszystko będzie dobrze – mówi sennie i przymyka oczy.

- Potrzebujesz odpoczynku – stwierdzam, a moje powieki robią się również ciężkie. – Połóż się obok mnie – proponuje, a ona kiwa przecząco głową, ale mimo to kładzie się obok mnie i po chwili widzę już tylko ciemność.

~***~

Gdy budzę się rano na poduszce jest tylko zapach mojej żony. Zniknęła zapewne wcześnie rano, aby przygotować się na posiedzenie Senatu. Wiem, że wróci, ale czuję pustkę. Już za nią strasznie tęsknię.

- Witam, mistrzu Skywalker – z przemyśleń wyrywa mnie głos Roxy, która wchodzi do pomieszczenia.

- Czyli się rozeszło? – pytam się i uśmiecham się delikatnie.

- Tak. Teraz wszystkie dzieciaki chcą być jak ty. Cały czas wszyscy rozmawiają o tobie. Mistrz Skywalker to, mistrz Skywalker tamto... – mówi żywo gestykulując - I rozchodzą się plotki. Niektórzy twierdzą, że już nigdy nie wstaniesz, ale i tak będziesz walczyć. Inni twierdzą, że przeżyłeś dzięki Ciemnej Stronie. A Rada nie reaguje. Cała Świątynia o tym huczy. I zostałeś jednogłośnie ochrzczony Wybrańcem – opowiada mi Blanc, a ja śmieję się gardłowo.

- Będę coś musiał z tym zrobić – żartuję, ale jej twarz poważnieje.

 - Słyszałeś o Obi-Wanie? – pyta się, a ja kiwam twierdząco głową.

- Bardzo chciałbym mu pomóc, ale sama widzisz. Jestem przytomny jakiś tydzień, a Padmé mówi, że dopiero za jakiś miesiąc wstanę na nogi. Gdybym mógł już bym go szukał – mówię.

- Od czego ma się padawanów – stwierdza, a ja patrzę na nią podejrzliwym wzrokiem.

- Co ode mnie chcesz? – stawiam pytanie, a jej twarz pąsowieje.

- A lubisz się bawić w rzeczy na wpół legalne? – odpowiada, a na moją twarz wkrada się uśmiech. Lubię się bawić w rzeczy bardzo nielegalne.

- W co ty chcesz mnie wciągnąć? – pytam się, a jej twarz jeszcze bardziej się czerwieni.

- No bo, skoro jesteś w Radzie, mistrzu, to możesz mi zlecić zadanie... I ja tak pomyślałam, że mogłabym poszukać Obi-Wan za twoim pozwoleniem – wyjaśnia zawstydzona.

- Jak się dowiedzą to mnie wywalą z Rady! A teraz mogę ich męczyć tym co zrobili z Ahsoką – mówię z pretensją, a Roxy patrzy na mnie wzrokiem godnym Padmé gdy opowiedziałem jej moje przygody na Naboo.

- No, ale... – jęczy i zaczyna udawać, że szlocha. Nie kupi mnie na najstarszy trik świata.

- Powiedz mi co ja z tego będę miał? – pytam, a ona uśmiecha się krzywo.

- Moją wdzięczność – mówi i wypina dumnie pierś.

- Coś jeszcze? – zadaje kolejne pytanie, a z jej twarzy schodzi uśmiech. – Nie pozwolę, żebyś się narażała. Ciebie równie dobrze też można porwać. Obiecuję, że jak tylko wstanę natychmiast wybiorę się na poszukiwania – stwierdzam, a ona kiwa zawiedzona głową.

- Co tak szybko nie nastąpi – komentuje Padmé wchodząc do mojego pokoju. – Gips z rąk ściągają ci za tydzień, ale z nóg za kolejny miesiąc – stwierdza patrząc na dane w datapadzie.

- Jakim prawem? – pytam oburzony.

 - Takim. A gips z okolic żeber za półtora miesiąca. Sumując wstaniesz najwcześniej za jakieś dwa miesiące – gasi nasz entuzjazm.

- Ja nie chcę – jęczę, a moja żona i padawanka Obi-Wana uśmiechają się.

- Bywa – komentuje Amidala.

~***~

Dziewczyny wy mnie naprawdę lubicie, co nie? Próbuję spokojnie napisać notkę, ale ciągle patrzę na wasze wiadomości! Eirze i Emily bardzo się podoba rozdział! Prawda dziewczyny? A Nicole się nie wygadała. Dziękuję.

Znowu mam nowy szablon, ale ten jest już na stałe. Bardzo dziękuję Livii Lynch za grafikę! Jesteś wspaniała.

Rozdział mi się nie podoba za bardzo, ale Anakin przecież nie może sobie tak wstać i szukać Obi-Wana. Ale będzie. Obiecuję.

Dzisiaj na tyle. Na drugim blogu pojawił się Trzeci bez niej (http://you-were-our-only-hope.blogspot.com/2016/03/trzy-dni-bez-niej.html)

May the Force be with You!

White Angel