06.

Zapominamy, że życie jest kruche, delikatne, że nie trwa wiecznie.
Zachowujemy się wszyscy, jak byśmy byli nieśmiertelni.
Codziennie patrz na świat, jakbyś oglądał go po raz pierwszy.
~ Eric-Emmanuel Schmitt

*music*

Mija mnie tłum przechodniów, a ja nie mogę zrobić kroku, aby za nimi podążyć. Stoję w miejscu i nie mogę określić z której strony dochodzi krzyk oraz do kogo należy.

– Mistrzu, ratuj mnie! – ponownie słyszę prośbę wymawianą błagalnym i jednocześnie zrozpaczonym tonem.

Głos jest wysoki, ale nie potrafię zidentyfikować do kogo należy.

– Rycerzyku! ­– głos odzywa się ponownie, ale ja nadal nie mogę ruszyć się z miejsca. – Proszę! – krzyk przemienia się w szept.

Wtedy coś w środku mnie rusza i rzucam się biegiem w stronę pobliskiego barku. Wbiegam jak opętany i rozglądam się wokół. Sami łowcy nagród oraz inna szumowina.

– Ahsoka! – wrzeszczę, ale nikt mi nie odpowiada.

Nagle przeszywa mnie straszliwy chłód oraz zachwianie w Mocy. To znaczy tylko jedno. Ona zginęła. Nie zdążyłem jej uratować.

~***~

– Mamusiu! – roznosi się wokół pisk, a ja obracam się w kierunku źródła dźwięku. – Luke znowu zabrał mi kredki! – mówi z pretensją sześcioletnia dziewczynka i zakłada krótkie rączki na piersi.

– Luke! Oddaj Lei te kredki! Masz swoje! – za moich pleców dochodzi głos, który znam aż za dobrze. Padmé.

– A jak oddam to tatuś się ze mną pobawi? – zaa rogu wyłania się podobny do dziewczynki, chłopczyk.

– Wiesz, że taty nie ma – moja ukochana wzdycha.

– Ale mówiłaś, że on będzie zawsze ze mną, więc czemu się jeszcze ze mną nie pobawi? – pyta się z oburzeniem i kładzie pudełko kredek na kolorowym stole.

– Bo będzie zawsze z tobą jako duch, Luke! Tata nie żyje i dobrze o tym wiesz! – krzyczy moja żona i zaczyna płakać.

– Mamusiu – szepcą dzieci i podchodzą się do niej przytulić.

~***~

Mija chwila zanim moje oczy przyzwyczają się do półmroku panującego w pomieszczeniu. W kącie siedzi skulona grupa osób. Wewnątrz panuje całkowita cisza, której nie potrafię znieść. Próbuję podejść do grupy, ale moje nogi są straszliwie ciężkie i nie potrafię ruszyć się z miejsca.

– Tutaj nasza podróż się kończy, drodzy przyjaciele. Musimy pamiętać o tym, że staliśmy na straży pokoju i wypełniliśmy naszą drogę Jedi – odzywa się głęboki, męski głos.

To muszą być porwani Rycerze Światła!

– Tak. Są tu rycerze i padawani i mistrzowie – stwierdza inny. – I teraz musimy połączyć się z Mocą – kończy znajomy głos. To nie może być on.

Nikt nie ma szansy nic więcej powiedzieć, ponieważ jedna z klap zostaje otwarta. W pomieszczeniu robi się jaśniej, a do środka wpada grupa potworów. Więźniowie nie próbują nawet podjąć się próby ucieczki, bo wiedzą, że nie wygrają z łańcuchami.

I obserwuję śmierć Jedi, bezbronny i nie mogący im pomóc. Gdzieś miga mi twarz Roxy, Obi-Wana, Mace Windu i innych Jedi, których znałem.

~***~

– Mistrzu, mistrzu – do ucha szepce mi cichy głos Ahsoki.

– Hmmm...  – mruczę i przenoszę ciężar ciała na drugi bok.

– Nie chcę zasmucać, ale nasz trening rozpoczął sie jakoś pół godziny temu. Obi-Wan stwierdził, że mam po ciebie przyjść – kpi mi do ucha. – Ja tam nie wiem, co ty w nocy robiłeś, więc wolałam dać ci spać – kończy, a jej głos aż ocieka sarkazmem.

Wystawiam głowę i patrzę na nią zmęczonym wzrokiem.

– To powiedz, temu staremu capowi, że ja w przeciwieństwie do niego, miałem fantastyczną noc i że twój trening zostaje przełożony na popołudnie – mówię cicho i nakrywam się bardziej kołdrą.

– No ja, mistrzu, w to nie wątpię, ale Obi-Wan kazał przekazać, że jak nie wstaniesz, to zrobi ci pobudkę jak za dawnych lat – komentuje.

– A niech sobie robi – rzucam i mocnej wtulam się w poduszkę.

– Sam tego chciałeś –  już ma zamiar wyjść, gdy zatrzymuje ją ruchem ręki.

– Daj mi dziesięć minut, okej? Spotkamy się w dużej sali treningowej. I powiedz Kenobiemu, żeby tam na mnie czekał. Ja się z nim policzę – stwierdzam, a Ahsoka kiwa delikatnie głową.

– To do zobaczenia, mistrzu – szepce i wychodzi z mojego pokoju w Świątyni. Jacy oni są upierdliwi!

~***~

Moja żona wpada mi w objęcia, gdy tylko wysiadam z mojego niewielkiego, srebno-żołtego statku. Obejmuję ją ślinie ramionami i chowam głowę w jej włosach. Trwamy w uścisku długi czas.

– Nie mogę uwierzyć, że wojna się skończyła – szepce mi do ucha.

– Ja też – odpowiadam i pocieram rękami o jej plecy.

– Ale dlaczego, kanclerz? Dlaczego to on był Lordem Sithów? – pyta się i przekręca tak, aby spojrzeć mi w oczy.

– Nie wiem, kochanie. Ale obiecuję ci, że on już nam nie zagraża. Zająłem się tym osobiście razem z Obi-Wanem, Windu i Yodą. Nie masz się czym martwić – stwierdzam i mocniej się do niej przytulam. – Będziemy teraz szczęśliwi, tak jak ci obiecałem.

~***~

Przede mną rozpościera się wioska otoczona ze wszystkich stron pustynią. Miejsce wydaje mi się zarazem obce i znajome. Powietrze jest suche i ciężkie, a słońce pali ziemię.

Nagle obok mnie przechodzi czwórka ludzi. Kobieta oraz mężczyzna i dwójka pięciolatków. Dzieci biegną przodem, a dorośli idą objęci. Przed domem stoi szatynka, która wydaje mi się bardzo znajoma.

– Anakinie, Padmé cieszę się, że przyjechaliście – mówi glos, który słyszałem przez ostatnie trzynaście lat tylko w snach.

– Ja też mamo – rzuca mężczyzna i z tego co widzę posyła jej uśmiech.

To nie może być moja matka. Przecież zginęła przeze mnie. Jej nie ma. Jednak wydaje się taka realistyczna, że najchętniej wpadłbym jej w ramiona.

– Tęsknie za tobą mamo – szepcę, a po moim policzku stacza się słona łza.

~***~

Gdy się budzę, mój oddech jest ciężki, a serce bije jak oszalałe. Widziałem tyle różnych scen, wersji rzeczywistości, które były ze sobą tak sprzeczne.  Śmierć Ahsoki, samotna Padmé z dziećmi, śmierć Obi-Wana i innych Jedi, spotkanie z Ahsoką, koniec wojny, moja matka. To jest zbyt trudne i ciężkie do udźwignięcia.

– Ahsoko, czemu mnie zostawiłaś?  – mówię cicho.

~***~

Miękkie palce Padmé gładzą mnie po dłoni, a ciepłe promienie słoneczne oświetlają mi twarz. Wreszcie ktoś podniósł zasłony i dzięki temu mogę cieszyć się przyjemnym blaskiem słońca. Już za kilka godzin wreszcie będę mógł poczuć grunt pod nogami, mimo że przez pierwszy miesiąc będę chodził jedynie przy pomocy dwóch kul. Zdejmą mi gips z okolic żeber i wreszcie rozpocznie się moja rehabilitacja.

– Nie mogę się doczekać aż wreszcie wrócę na powierzchnię Coruscant – stwierdzam i posyłam mojej żonie uśmiech, a ona tylko potakuje. – Co się stało? – pytam się, wyrywając ją z zamyślenia.

– Nie, nic – odpowiada, a ja posyłam jej spojrzenie godne Obi-Wana. – W Senacie chcą zwiększyć liczbę klonów! Zamiast rozwiązać ten problem pokojowo, będziemy rodzić kolejne konflikty! – burzy się.

~***~

Cześć moi drodzy! Dzisiaj przychodzę do Was z rozdziałem szóstym. Jak ten czas szybko leci! Rozdział złożony prawie całkowicie ze snów. Mam nadzieję, że zrozumieliście je. I w razie wątpliwości – pochodzą one z jednej nocy, jeden po drugim. Są krótkie i nijakie, ale to był jedyny sposób, aby przyspieszyć akcję. W następnym Anakin wstaje i przy dobrych lotach wyruszy na poszukiwania Kenobiego.

Bardzo przepraszam za wszelkiego rodzaju błędy, ale nie mam już dzisiaj do tego głowy.

May the Force be with You!

White Angel