04.

Ludzie mają wrodzony talent do wybierania właśnie tego,

co dla nich najgorsze.
~ J.K. Rowling

*music* 

Wbiegam jak oparzony do sali, w której czekają na mnie młodzi adepci.

Zdecydowałem się zjeść śniadanie razem z moją ukochaną i tak to się kończy. Spóźniam się na trening.

- Dzień dobry, mistrzu Skywalker – mówią równocześnie młodzi.

- Dzień dobry – mruczę w odpowiedzi i pocieram pięściami o zmęczone oczy.

Wchodzę na środek przestronnego pomieszczenia i uważnie przyglądam się dzieciom. Stoją w rzędzie i przypatrują mi się bystrymi oczami. Brakuje tylko jednych. W kolorze morskiej głębi.

- Gdzie jest Halley? – pytam się, a młodziki rozglądają się po sobie.

- Nie widzieliśmy jej dzisiaj, mistrzu – odpowiada Mia, wychodząc przed szereg.

- Mam co do tego złe przeczucia – szepcę i wyciągam z kieszeni komunikator. – Dobierzcie się w pary i wykonajcie krótkie sparingi na shoto – rzucam i wychodzę z sali.

- Mistrzu Yoda, słyszysz mnie? – mówię do komunikatora i czekam na odpowiedź zielonoskórego.

- Pomóc mogę ci w czymś, młody Skywalkerze? – odpowiada mi jego zachrypnięty głos.

- Brakuje mi jednego adepta. Halley Belluci. Dzieciaki jej dzisiaj nie widziały – streszczam mój problem i odwracam się w stronę ćwiczących.

- Teraz wolna jest mistrzyni Unduli. Dziewczynki poszuka – stwierdza, a następnie słyszę charakterystyczne pikanie, oznajmiające koniec połączenia.

Wracam do środka, gdzie młodzi nadal ćwiczą. Podchodzę do okna. Obserwuję panoramę Coruscant. W oddali widzę budynek Senatu. Gdzieś tam krząta się moja żona. Mimowolnie na myśl o niej uśmiecham się, a na sercu robi mi się ciepło.

Nagle przez otwarte okno balkonowe wpada okrągły przedmiot. W pierwszym momencie myślę, że to kamień. Dopiero gdy zapala się czerwona lampka uświadamiam sobie zagrożenie. Bomba.

- Dzieciaki uciekajcie! -  krzyczę i sam rzucam się do ucieczki.

Po drodze włączam alarm i biegnę pędem za młodymi. Popycham ich Mocą i gdy dopadamy do wyjścia wypycham ich na zewnątrz.

- Biegnijcie do innych mistrzów, ja sprawdzę czy nikt nie został – wrzeszczę i wracam do środka.

W gdzieś z tyłu głowy odliczam ile zostało do wybuchu bomby. Trzydzieści sekund. Biegnę głównym korytarzem.

- Pomocy, pomocy! – słyszę cichutki głosik dochodzący za najbliższych drzwi.

Dwadzieścia sekund.

Zapalam mój miecz świetlny i wycinam okrągły otwór.

Piętnaście sekund.

Mocą wypycham kawałek metalu. W na drugim końcu sali stoi dwoje może trzyletnich dzieci przytulonych do siebie. Skupiam się i zaczynam je przyciągać do siebie Mocą.

Sześć sekund.

Gdy dzieci są poza salą treningową wypycham je na zewnątrz, aby jak najdalej poleciały na dworze i wylądowały bezpiecznie.

Dwie sekundy.

Próbuje rzucić się do ucieczki, ale jestem wycieńczony i wiem, że i tak nie mam szans. Mam nadzieję, że inni zdążyli.

Jedna sekunda.

Zero sekund.

Wybuch.

Czuję jak ciepło otacza moje ciało i jak próbuje mną rzucić. W uszach mi dudni, ale dociera do mnie odgłos eksplozji i głośny pisk z zewnątrz. W Świątyni musiało być mnóstwo bomb.

Towarzyszy mi tylko myśl, że nie zobaczę już nigdy Padmé. Próbuję resztką sił wysłać jej impuls, mówiący jak bardzo ją kocham.

Następnie widzę tylko ciemność.

~***~

Gdy otwieram delikatnie oczy, oślepia mnie białe światło.  Nie wiem gdzie jestem ani dlaczego tu jestem. Nie mogę się ruszyć.

Przekręcam delikatnie głowę w prawą stronę i widzę moją żonę piękną jak zawsze. Czyta coś na datapadzie, a jej twarz wyraża przejęcie.

- Padmé – szepcę zachrypniętym głosem, ponieważ strasznie ciężko mi mówić.

Szatynka podskakuje na niewielkim krzesełku i natychmiast podrywa się do góry.

- Annie... – podchodzi do mnie i głaszcze mnie z czułością po policzku. – Odpoczywaj – dodaje i uśmiecha się ciepło.

- Co się stało? – pytam cicho, a jej oczy zachodzą łzami.

- Był wybuch w Świątyni. – zaczyna i próbuje powstrzymać szloch, a do mnie powoli wracają wspomnienia. – Uratowałeś dwójkę dzieci, ale sam nie zdążyłeś – przełyka łzy. -  Obi-Wan cię znalazł i uratował, ale leżałeś w śpiączce przez dwa miesiące – kończy ze smutnym wyrazem twarzy.

- A wygrywamy wojnę? – mówię starając zdobyć się na głośniejszy ton głosu.

- Odpoczywaj – prosi, a ja oblizuję suche usta.

- Proszę, powiedz mi – mruczę i próbuje ruszyć palcami u prawej ręki.

- Nie, Anakinie – stwierdza z przejęciem. – Separatyści rosną w siłę. W czasie gdy byłeś w śpiączce przyłączyło się do nich dziesięć kolejnych systemów. Senatorowie przeciwni wojnie zaczynają znikać, a Jedi są porywani – dodaje rozpaczliwie. – Boję się o nasze życie. W Senacie jest dość duża grupa senatorów, która chce dać kanclerzowi władzę bezwzględną, aby zakończył te wojnę – żali się.

Przytuliłbym ją w tym momencie, ale nie mogę nawet ruszyć ręką. Całe moje ciało pulsuje z bólu.

- Czy Obi-Wan też zaginął? – pytam, a ona natychmiast kiwa głową. – Dawno? – dodaje w odpowiedzi.

- Jakoś miesiąc temu, podczas bitwy w systemie Korelia. Razem z nim mistrz Windu. Nikt nie wie co się z nimi dzieje – odpowiada. – Musisz odpoczywać. Miałeś złamane obie ręce i nogi oraz kilka żeber. Oraz dość poważne oparzenia na nogach i klatce piersiowej – streszcza mój stan zdrowia i uśmiecha się delikatnie.

- A Ahsoka? – mówię z zaciekawieniem, ignorując jej nalegania.

- Nie pokazała się tutaj. W ogóle się nie odezwała – stwierdza, a mi robi się ciężko na sercu.

- Rada pozwoliła ci tu siedzieć? – stawiam pytanie, a ona poprawia mi włosy.

- Siedzę tu na prośbę Mistrza Yody. Stwierdził, że jestem twoją przyjaciółką i byłoby dobrze, żeby ktoś znajomy ci towarzyszył, a Jedi walczą na wojnie, więc oto jestem – odpowiada i uśmiecha się szczerze.

- Bałem się, że już nigdy cię nie zobaczę i nie powiem jak bardzo cię kocham. Kocham cię Padmé – szepcę, a moja żona delikatnie gładzi mnie po policzku.

- Też cię kocham Annie – odpowiada i posyła mi uśmiech. – Muszę poinformować Yodę, że się wybudziłeś, a potem zmykam na posiedzenie w Senacie. Odpoczywaj. Przyjdę jak tylko będę mogła – kończy i już ma zamiar wyjść, ale zatrzymuje ją swoim głosem.

- Nosisz przy sobie blaster, tak jak prosiłem? – pytam, a ona potwierdza skinieniem głowy. – Nie ufaj zbyt mocno kanclerzowi – ostrzegam ją zanim zniknie za drzwiami od mojej sali.

~***~

Budzę się ze snu, gdy do niewielkiej sali, w której leże wchodzi Yoda.

- Że lepiej się czujesz, młody Skywalkerze, mam nadzieję – mówi na powitanie mistrz i uśmiecha się w moim kierunku, a ja w odpowiedzi kiwam głową. – Senator Amidala się tobą opiekowała, ponieważ żaden Jedi nie mógł – kontynuuje i wskakuje na niewielkie krzesełko, na którym wcześniej siedziała Padmé. – Bohaterem znowu się stałeś. Dwóch padawanów uratowałeś. Godny czyn pochwały. – kończy i patrzy na mnie bystrymi oczami.

- Dziękuję, mistrzu. To był mój obowiązek – szepnę zachrypniętym głosem i kaszle.

- Obi-Wan zaginął, jak wiesz. Zniknęła Jedi Rada prawie cała. Pięciu tylko członków zostało, czterech zginęło, a zaginęło trzech. Poważny problem to dla nas – odpowiada mi.

- Jak mogę ci pomóc, mistrzu? – pytam się i próbuję podciągnąć się na łóżku, ale jestem zbyt słaby by to zrobić.

- Ty nie możesz nic zrobić. Odpoczywać musisz i nabrać sił. Wtedy możemy rozmawiać. Wiedz, że bohaterem w oczach wielu jesteś. Na zebraniu Senatu ogłosili twoje poświęcenie i wszyscy chcieli Ci męstwa gratulować, a jednocześnie smutno im było. Teraz nasz wielki wojownik wrócił, chociaż wojna nikogo wielkim nie czyni. Ty jednak swoją odwagą wielkim się stałeś i wielkim pozostaniesz. Do Rady Jedi chciałem cię zaprosić i tytuł mistrza ci nadać – mówi, a ja staram się uśmiechnąć, mimo że twarz boli mnie straszliwie.

- Bardzo dziękuję, mistrzu Yodo – mruczę i kiwam głową, a zielonoskóry zeskakuje z krzesła.

- Teraz odpoczywać musisz. Potem będziesz Galaktykę ratować. Niech Moc będzie z tobą, mistrzu Skywalker – stwierdza i podchodzi do drzwi.

- I z tobą, Mistrzu – odpowiadam, a on znika za drzwiami.

Trafiłem do Rady Jedi. Do ludzi, na których jestem straszliwie wściekły. Ale to ja dopilnuje, aby historia Ahsoki nie powtórzyła się.

~***~

Od autorki: Hej!
Piszę tę notkę straszliwie długo, przez dziewczyny (tak, o Was mówię)
wiem przepraszam za błędy i inne głupoty w notce.
Co myślicie o wybuchu w Świątyni? Wróciłam do końcówki sezonu 5
i tam znalazłam inspirację.
Jak widzicie wygląd bloga się trochę zmienił, ale za jakiś czas
znowu się zmieni.... Nie mam więcej rozdziałów na zapas, ale
godzina jeszcze wczesna, więc coś napiszę.
Szkoła jest straszna! Ja tam nie chce wracać. Łącze się z wszystkimi,
którym skończyły się ferie...
Przepraszam za wszystkie literówki i inne błędy,
ale dzisiaj już nie mam na nie siły.
I nie odpowiadam za czionkę, która żyje własnym życiem.
May the Force be with You!
P.S. Czy ktoś widział moją wenę?
White Angel