16.

Skoro i tak będziesz myśleć, myśl odważnie.

 ~ Donald Trump

Ze szczególnymi pozdrowieniami dla Madzi i Sue,
które przypomniały mi, że nie jestem beznadziejna.

Leżę długą chwilę w bezruchu zanim obraz się wyostrzy, a oczy przyzwyczają się do ciemność. Czuję piekący ból w mięśniach, a moje serce krwawi po spotkaniu z matką.

– Wstawać niedojdy! – Ostry głos jednego ze strażników zmusza moje ciało do podniesienia się.

Rzucam gniewne spojrzenie w stronę wojownika ubranego z czarny, przylegający do ciała kostium i czerwone rękawiczki. Przez ramię ma przerzucony blaster.

Drapię się nerwowo po karku i kiedy wstaję, moje nogi nie wytrzymują obciążenia i kolana same się pode mną uginają. Obi-Wan chwyta mnie i podtrzymuje, ale ochroniarzy zbytnio to nie przejmuje i jedynie popychają nas w stronę wyjścia.

Dołączamy do długiego sznura więźniów, gdzie nasze ręce zostają zamknięte w kajdanki.

– Zawsze to tak wygląda? – szepczę w stronę Kenobiego.

– Tak – mówi cicho i z przerażeniem.

Pierwszy raz widzę autentyczny strach w ochach mojego mistrza. Zawsze powtarzał mi, że prawdziwy rycerz Jedi niczego się nie boi.

– Cicho tam! – Ostre spojrzenie strażnika ląduje na mnie, a ja odwdzięczam mu się tym samym.

Nagle czuje gwałtowne szarpnięcie i widzę jak sznur więźniów rusza, potykając się o własne nogi.  Mięśnie mam całe zesztywniałe, że aż ciężko mi się poruszać. Rozglądam się wokół. Ściany są gładkie i betonowe, a metalowe drzwi są oddalone od siebie w równych odległościach.

Przerzucam mój wzrok na tłum. Niby nic nadzwyczajnego, aż zauważam burzę blond loków. Roxy. (Roxy stała się blondynką, nie pytajcie czemu – przy. red.) Jednak żyje. Pamiętam jak podczas walki została trafiona.

– Roxy! – wrzeszczę.

          Widzę jak dziewczyna obraca się w moim kierunku i posyła mi zdziwione spojrzenie. Jednak po chwili widzę ulgę na jej twarzy i przez moment nawet cień nadziei.

– Skywalker, to że szef chce cię żywego, nie znaczy że możesz pozwalać sobie na wszystko! – Chrapliwy głos drugiego strażnika upomina mnie, lecz nie przejmuję się tym.

– Mógłby pan powtórzyć, bo nic nie słyszałem? – kpię sobie, a jednocześnie próbuję ułożyć jakikolwiek plan.

– Skywalker, morda w kubeł! – krzyczy i rusza w moim kierunku z długą pałką. Zbliża się niebezpiecznie szybko, aby następnie uderzyć mnie prosto w krzyż. – Może to cię czegoś nauczy.

Syczę cicho z bólu, i mimo że nie daję tego po sobie poznać całe plecy piekielnie mnie pieką. Ruszam jednak za tłumem.

Kiedy skręcamy w lewo i przekraczamy potężne drzwi sceneria się zmienia. Wokół nagle robi się sterylnie i biało, a jednocześnie czuć gorąco i zapach potu.

– Miłej pracy – syczy jeden ze strażników i uwalnia nasze ręce z kajdanek.

Automatycznie chwytam się za obolałe nadgarstki i masuje je. Rozglądam się wokół, a następnie czuję jak ktoś popycha mnie do przodu.

– Skywalker, do pracy. – Jeden z uzbrojonych mierzy w moją stronę blasterem, a ja podnoszę niewinnie ręce do góry.

~***~

Mam definitywnie dosyć tej niewolniczej pracy.

Przerzucam kolejną sztukę nowego E-11. Próbowałem policzyć ile razy już to dzisiaj zrobiłem, ale przy 1856 razie stwierdziłem, że nie warto.

– Koniec na dziś! Zbiórka – ostry głos dowódcy, sprawia że mam ochotę m u porządnie przyłożyć... Niech tylko zdobędę mój miecz świetlny. – Ręce przed siebie!

Wszyscy zgodnie wykonujemy jego polecenie, ponieważ już jakiś czas temu miałem przyjemność dowiedzieć się czym grozi niesubordynacja. Słyszę po kolei metaliczny dźwięk zatrzaskiwanych kajdanek i stukot butów oficerów.

Teraz mam szansę przyjrzeć się pozostałym więźniom. Widzę mnóstwo mistrzów i padawanów Jedi, klony, ale również zwykłych obywateli Republiki... O ile można nazwać to miejsce częścią Republiki.

Nagle jakiś mężczyzna z tłumu rzuca się na strażnika i zaczyna się z nim szarpać. Nikt jednak nie reaguje, a ochroniarz zaczyna go bić.

Robię coś czego nawet się nie spodziewam: Wyskakuję z rządku i uderzam oprawcę w plecy. Jest zaskoczony i zatacza się w bok, co umożliwia mężczyźnie podniesienie się na własne nogi.

– Za mnie! – krzyczę do niego.

Nie ma śmierci - jest Moc.

Widzę jak strażnik próbuje wycelować we mnie pocisk z blastera, ja jednak jestem szybszy, i skupiając się na Mocy, chwytam go mentalnie za szyję i zaciskam palce, a następnie rzucam o ścianę.

Pozostali są tak zdumieni, że przez dłuższy moment nie reagują, co sprawia, że mogę powalić kolejnego Mocą. Obi-Wan nie będzie ze mnie dumny.

Nie ma chaosu - jest harmonia.

Nie jest mi dane jednak dłużej eliminować, ponieważ dowódca mierzy we mnie blasterem, a następnie w moim kierunku leci pocisk ustawiony na ogłuszanie.

~***~

Rozdzierający ból głowy, skutecznie zmusza mnie do pozostanie w pozycji leżącej. Łapię się ręką za obolałe miejsce, a następnie delikatnie podnoszę oczy. Obi-Wan  jakby wyczuł moje ruchy, ponieważ natychmiast pojawia się obok mnie.

– Anakinie byłeś dzisiaj bardzo odważny – stwierdza zanim dobrze się rozbudzę.

Drapię się, ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy, po karku i unoszę jedną brew do góry. Przez moment zastanawiam się o co mu chodzi, ale następnie przypominam sobie o mojej obronie tajemniczego mężczyzny w fabryce.

– Co się z nim stało? – pytam się.

Widzę jak twarz Kenobiego pochmurnieje.

– Zabili go – informuje mnie ze smutkiem.

Przecieram oczy i podnoszę się na ramionach, a następnie siadam na pryczy i chowam twarz. Chciałem go uratować, a oni zabili go...

– Musimy się skąd wydostać – mówię cicho i podnoszę wzrok na niego.

Jego włosy są w totalnym nieładzie i o wiele dłuższe niż gdy ostatni raz go widziałem. Broda stanowi całą część jego szczęki i żuchwy. Ma na sobie przypaloną i ubrudzoną szatę Jedi.

– Skąd nie da się uciec... Nie ma wyjścia. Chyba, że jako trup.

Kręcę głową, nie pozwalając jego słowom do mnie dotrzeć.

– Udowodnię ci, że można – szepcę i kładę się na mojej pryczy.

Słyszę, że Obi-Wan również to robi.

Tej nocy nie mogę długo zasnąć. Myślę o Roxy i innych Jedi, których widziałem. A może do tego zostałem stworzony? Może moje bycie Wybrańcem polega na ich uwolnieniu. Nie jest przypadkiem, że się tutaj znajduję? Moc przyprowadziła mnie aż tutaj i mam zniszczyć Vandex. To oni mogą dostarczać broń droidom Separatystów. Wystarczy ich zniszczyć. Ale dlaczego mieliby powodować zamach w Świątyni? Czyżby byli aż tak bardzo przebiegli by pod koniec wojny wszystkie zarzuty spadły na Separatystów, a oni działaliby cały czas za kulisami? Tyle pytań i ani jednej odpowiedzi.

Przypominam sobie obraz Padmé... Mojej biednej Padmé. Nie wiem czy to co śni mi się jest prawdą... Ale jeśli moja ukochana jest w poważnym niebezpieczeństwie.

Kiedy wreszcie udaje zamknąć mi oczy słyszę głośny ryk alarmu. Podrywam się natychmiast z pryczy, a metalowe drzwi celi otwierają się z hukiem. Mój były mistrz również jest już na nogach.

– To jest chyba nasza droga ucieczki – mówię i ciągnę go w stronę wyjścia, zanim zamknie się z sykiem.

~***~

Wszytko wina egzaminów dyrektorskich, okej? I mojej depresji po 5 z chemii...

Nic nie napiszę w notce, bo nie mam weny... Mam nadzieję, że się podobało?

Niech Moc będzie z Wami!

White Angel