One-Shot: The Skywalkers

„Rodzina jest nadzieją przyszłości”

„May the Force be with you”

  Byłabym wdzięczna gdybyście obejrzeli ten filmik. Takie wprowadzeni.

{music}

Ostanie promienie słońca wpadają przez okna w apartamencie mojej żony, kiedy widna otwiera się, a ja wchodzę do środka. W oczy natychmiast rzucają mi się rozrzucone zabawki na podłodze. Uśmiecham się delikatnie.

Spokojnym krokiem wchodzę w głąb mieszkania. Delikatnie oglądam się na boki. Jednak nikogo nie widzę. Drapię się nerwowo po karku.

– Bu! – Nagle za kanapy wyskakuje dwójka małych dzieci.

Luke i Leia. Moje oczka w głowie. Mały blondynek o niebieskich oczach oraz brunetka o czekoladowych oczach. Cały mój świat.

Posyłam im ciepły uśmiech.

– Gdzie macie mamę? – pytam, a oni podbiegają do moich nóg.

– Wujek Bail zadzwonl i mama się zdenelowala. Poszla do swojego gabinetu i nie wychodzi – sepleni Leia i uśmiecha się do mnie.

Unoszę do góry jedną brew. Co takiego musiało się stać, że Padmé zostawiła bliźniaki i poszła do swojego gabinetu?  Ale chociaż przebrała je w piżamy.

– Pobawisz się z nami, tato? – zadaje pytanie Luke.

– Zacznijcie się bawić, a ja zaraz do was dołączę – informuję i ruszam w wybranym kierunku.

Długimi krokami przemierzam apartament, zręcznie omijając zabawki. Gdy dochodzę do potężnych drzwi, pukam delikatnie i nie czekając na odpowiedź wchodzę do środka. Widok, który tam zastaje przerasta moje najśmielsze oczekiwania.

Padmé siedzi wśród miliona kartek oraz ekranów i nerwowo stuka paznokciem o blat biurka, czytając akurat jeden z dokumentów.  

– Gdyby nie fakt, że dzieciaki siedzą w salonie byłbym pewien, że one to zrobiły – rzucam sarkastycznie i Mocą strącam plik kartek z krzesła, na którym, następnie siadam.

– Bardzo śmieszne, Anakinie – komentuje moja żona nie odrywając wzroku.

Prycham delikatnie i zakładam ramiona na piersi.

– Mogę wiedzieć co takiego się tutaj stało? – pytam i unoszę brew do góry.

– Rozmawiałam z Bailem. Senat chcą zmienić kilka drobnostek w zapisie umów z Nową Federacją Handlową – informuje mnie nawet na mnie nie patrząc.

– I tym się teraz zajmujesz? Jakimiś cholernymi dopiskami w umowie? Dobre – ironizuję i podrywam się z miejsca.

– A żebyś wiedział. To może mieć kolokwialny wpływ na Galaktykę! – burzy się i rzuca kartką o biurko.

Podnoszę ręce w geście kapitulacji i wychodzę z jej gabinetu. Od momentu zabicia Kanclerza i zakończenia wojen klonów, dmucha i chucha, oczywiście razem z Bailem, na wszystkie umowy zawierane przez Senat, jakby miało to doprowadzić do kolejnej wojny. Niedoczekanie.

Ruszam w kierunku Luka i Lei, bawiących się w salonie. Z dala widzę jak biegają wokół kanapy. Uśmiecham się w duchu na ten widok.

– Tatuś! – krzyczą niemal jednocześnie i podbiegają do mnie.

Chwytam dwójkę na ręce i zaczynam krążyć po pokoju.

– Jupi! – Ich radosne krzyki i piski co chwila przerywają ciszę, wywołując tym samym na mojej jeszcze szerszy uśmiech.

Podczas naszej zabawy zapominam o moich dzisiejszych zmartwieniach. O zaburzeniach w Mocy. Wyczuwam dobrze zagrożenie dla Jedi.

– Tato, obiecałeś, że nauczysz nas podnosić przedmioty! – krzyczy niespodziewanie Luke i niemal wyrywa się z mojego uścisku.

– Jesteś tego pewien, maluchu? – zwracam się do niego i marszczę nos.

– Nie jestem maluchem – buczy obrażony i zakłada ręce na piersi.

W odpowiedzi unoszę jedną brew. Staram nie okazywać rozbawienia, ale jednak nie wychodzi mi to. Stawiam bliźniaki na ziemi i sam siadam krzyżując nogi, a oni idą w moje ślady.

– Więc musicie wybrać przedmiot, który chcecie unieść – mówię do nich przypominając sobie treningi u mistrza Yody. – A gdy to zrobicie wyobrazić sobie, że unosi się.

Obserwuję ich reakcję. Widzę jak zamykają oczy i z wyrazem twarzy godnym momentów kiedy załatwiali się jeszcze w pieluszkę, koncentrują się na celu. Czuję ich obecność w Mocy oraz ich determinacje.

Po chwili obracam głowę i widzę jak dwie kulki, leżące zazwyczaj na stoliku, wiszą nieruchomo w powietrzu. A następnie jak obie szybują w dół prosto na podłogę wykładaną drogimi panelami. Szybko zatrzymuję jedną dzięki Mocy, a spadanie drugiej spowalniam, dzięki czemu ląduje delikatnie na podłodze.

– Pseplasamy – odzywają się chórem.

Śmieję się chicho i obracam w ich kierunku.

– Skoro już wiecie jak podnosić przedmioty, teraz nauczymy się je opuszczać, tak aby mamusia nie była zła – żartuję, a one z rezygnacją kiwają głowami. – Rób albo nie rób. Nie ma próbowania. – Przypominam sobie dawne słowa mistrz Yody.

– Juhu! – słyszę jedynie w odpowiedzi i nad głową przelatuje mi jedna z zabawek.

Wdycham głośno i kręcę głową z dezaprobatą. Wstaję z mojego miejsca i ustawiam z powrotem kule. Maszeruję do kuchni gdzie zastaję totalny rozgardiasz, zapewne jeszcze po kolacji, a może nawet obiedzie. Ignoruję go i ruszam do ekspresu zaparzyć sobie kaff.

– Uważajcie – krzyczę, gdy widzę jak Luke goni Leie po kuchni, a za nimi lecą dwie zabawki.

Padmé mnie zabije.

Odpinam miecz świetlny i kładę go na blacie stołu, a sam siadam na krześle i biorę łyka kafu. Obserwuję jak bliźniaki biegają wokół i próbuję dogonić się nawzajem.

Jestem szczęśliwy. Mam rodzinę. Pierwszy raz odkąd moja matka odeszła mogę powiedzieć, że mam rodzinę. Może nie jest idealna, ale jest. Mam kochane dzieci i żonę. Mimo, że jestem Jedi. Łamię wszystkie zasady, ale kto mi zabroni? Ja już dawno przestałem nim być. Ja jestem Wybrańcem.

– Uuuu... – Słyszę i widzę oparte na stole dwie małe główki. – A co to? – pyta Luke i przyciąga Mocą moją broń. Cwany jesteś!

– Coś co nie jest dla dzieci – informuje, ale bliźniaki zaczynają z zaciekawieniem obserwować mój miecz.

Widzę jak jedno próbuje zajrzeć do środka przez wylot wiązki światła. Zaczynam panikować.

– Luke, oddaj mi to – mówię zdenerwowany, jednak mój syn kręci przecząco głową i zaczyna szukać włącznika.

Skupiam się na Mocy i podnoszę dzieciaki do góry, jednocześnie sprawiając, że miecz spada na podłogę. Uśmiecham się chytrze i przyciągam broń, a następnie odkładam dzieci na ziemię.

– Kto ma ochotę pójść spać? – zadaje pytanie.

Luke i Leia ruszają biegiem w stronę swojego pokoju. Gratuluję sobie w duchu i podążam za nimi.

Wchodzę do średnich rozmiarów pokoju, a bliźniaki leżą grzecznie w łóżeczkach. Co za dyscyplina!

Już mam zamiar zgasić światło, tak jak uczono mnie w Świątyni, jednak przypominam sobie jak moja mama kładła mnie spać. Zawsze całowała mnie, przytulała, okrywała kocem. Była wtedy taka delikatna. Zapomniałem o tym już po tygodniu treningu. Nie miałem prawa tego pamiętać.

Zabliźniona rana w moim sercu otwiera się na nowo, a do moich oczu napływają łzy. Szybko je jednak przełykam je i podchodzę najpierw do Lei. Składam na czole delikatny pocałunek i poprawiam jej kołdrę. To samo robię z Lukiem.

– Dobranoc – mówię i gaszę światło.

Stoję jeszcze chwilę i obserwuje je. Robi mi się ciepło na sercu. Jednym przyciskiem sprawiam, że drzwi delikatnie się zasuwają, a sam wracam do kuchni.

Rzucam okiem na moje niedopite kafu, ale ignoruję to ruszam dalej. Kieruję się prosto do gabinetu Padmé. Ponownie otwieram bezceremonialnie drzwi i Mocą wytrącam mojej żonie kolejny plik kartek.

Podchodzę do niej, podczas gdy próbuje zorientować się co się stało. Podnoszę ją za łokcie i po prostu wbijam się w jej usta.

Czuję, że mimo zaskoczenia, oddaje pocałunek. Po chwili odrywamy się od siebie i patrzę jej prosto w oczy, w których się zakochałem. Uśmiecham się delikatnie, a ona odpowiada mi tym samym. Schodzę z pocałunkami na jej szyje.

– Luke i Leia śpią? – pyta, a ja między pocałunkami potakuję. – Tak bardzo za tobą tęskniłam – dodaje, a ja zamykam jej usta pocałunkiem.

– Ja też – szepczę prosto w jej usta, kiedy się od siebie odrywamy.

Padmé chwyta w ręce moją twarz i delikatnie się uśmiecham.

– Mimo, że zrobiłeś się straszliwą zrzędą, nadal cię kocham, Annie – mówi i głaszcze mnie po policzku.

– A ja, mimo że panicznie boisz się kolejnej wojny i ciągle sprawdzasz wszystko, nie przestałem cię kochać, Padmé. Nawet nie miałem chwili zawahania – informuję ją i składam na jej ustach kolejny, delikatny pocałunek.

 ~***~

Happy Star Wars Day!

Emily oraz Facebook uświadomili mnie, że zbliża się Star Wars Day, więc ja spięłam tyłek i napisałam to coś wyżej. W żaden sposób nie wpływa to na moją historię, miało ty być po prostu szczęśliwa rodzina Skywalkerów. No i fanie. I miał być jeszcze jeden fragment, ale sprawdzian z geografii uniemożliwił mi to.

Mój uczeń podrzucił mi ten pomysł, a ja coś napisałam. Mam nadzieję, że się podobał one-shot. Oczywiście, nie ma tak dobrze i w piątek rozdział nie pojawi się. Taka złośliwa jestem.

Od tego momentu postaram się, aby rozdziały pojawiały się regularnie, ale nic nie gwarantuje. W szkole ma spinanie tyłka. Więc pozdrawiam.

Mama zmusiła mnie do niezakładania Conversów tylko balerinki, nadal czekam na moje Roshe One Oreo, a tutaj powrócił maj. Jako ciekawostkę mogę Wam powiedzieć, że TFA miało mieć premierę, jak wszystkie części w maju, ale Disney znalazł biznes, bo w Święta zarobił na tym więcej. Można? Można.

Dzisiaj na tyle, moi drodzy!

May the Force 4^th  be with You!

And Revenge of 5^th!

White Angel