12.

Wreszcie zrozumiałem, co to znaczy ból.
Ból to wcale nie znaczy dostać lanie, aż się mdleje.
Ani nie znaczy rozciąć sobie stopę odłamkiem szkła tak,
 że lekarz musi ją zszywać.
Ból zaczyna się dopiero wtedy, kiedy boli nas calutkie serce
 i zdaje się nam, że zaraz przez to umrzemy,
 i na dodatek nie możemy nikomu zdradzić naszego sekretu.
Ból sprawia, że nie chce nam się ruszać ani ręką,
ani nogą ani nawet przekręcić głowy na poduszce.
~ Jose Mauro de Vasconcelos

{music}

– Mistrzu – jęczy mi nad uchem Ahsoka. – Czemu nie możemy odpuścić sobie dzisiaj treningu?

Wykrzywiam usta w coś na kształt uśmiechu i zakładam ramiona na piersi.

– Bo jestem złośliwy – informuję ją.

Patrzy na mnie swoimi wielkimi, niebieskimi, proszącymi oczami. Świat niestety jest bardziej brutalny niż jej się wydaje.

– Same bitwy to nie wszystko. – Nie uginam się pod naporem jej wzroku. – Będziesz ćwiczyć te cholerne springi na manekinach i jest to moje ostatnie słowo.

– Ale mistrzu! – burzy się.

Rzucam w jej kierunku karcące spojrzenie. Ona w odpowiedzi podnosi jedną brew, a ja kręcę przecząco głową. Widzę jak zaciska dłonie w małe piąstki, ale rusza pokornie w stronę manekina.

Zapala miecz treningowy i zadaje serie ciosów. Jest skupiona, czuję to.

Obserwuję jej postawę. Nogi postawione blisko siebie i proste kolana. Nie tego ją uczyłem.

Ruszam powoli do niej. Niczego nieświadoma nadal wali w manekina. Robię zamach nogą w jej kolano. Ugina się i przewraca się do tyłu na miękki materac.

– Za co to? – pyta.

– Za źle ustawione nogi. Przeciwnik mógłby to wykorzystać i byłoby już po tobie – informuję ją i cicho parskam.

– Dziękuję, że tak dobrze mi życzysz, mistrzu – mówi i łapie się za obolałe miejsce.

~***~

Otwieram gwałtownie oczy. W pomieszczeniu panuje kompletna ciemność, więc mija dłuższa chwila zanim moje oczy przyzwyczają się do mroku.

Próbuję poruszyć ręką, ale jest ona przywiązana łańcuchem do ściany. Chcę się z nim chwile mocować, ale jestem zbyt słaby i zmęczony. Gdzie ja jestem?

– Pani, on chyba się obudził. – Z końca pokoju dochodzi mnie głęboki, męski głos.

Unoszę do góry lewą brew i przygryzam wargi.

– Bardzo dobrze Pou, możesz wyjść – rozkazuje mu kobiecy głos, który wydaje się bardzo znajomy, a jednak tak bardzo odległy.

W pomieszczeniu zapada cisza, przerywana jedynie moim oddechem oraz odgłosem kroku kobiety.

– Anakin Skywalker w moich skromnych progach. – Jej gardzący głos jest ostry jak brzytwa. – Witam – kpi sobie ze mnie.

Próbuję się oswobodzić, ale łańcuchy tylko ciągną mnie bardziej w stronę ściany.

„Nie ma emocji - jest spokój.”

Te wersy z Kodeksu Jedi rozbrzmiewają w mojej głowie bardzo często, lecz zawsze je ignoruje... Tym razem mogą być moją drogą ratunku.

„Spokój to kłamstwo, jest tylko pasja.”

Jednak słowa z Kodeksu Sithów przemawiały w tym momencie do mnie o wiele bardziej.

– Rycerzyku, nie kręć się tak, bo jeszcze złamiesz sobie kark. A tego byśmy nie chcieli.

Całe moje ciało sztywnieje na dźwięk przezwiska, którego tak dawno nie słyszałem.

– Kim jesteś? – zadaje pytanie, a na mojej twarzy pojawiają się kropelki potu.

Nagle ciemność rozświetla blask zielonej klingi miecza świetlnego.

– Stanę z tobą do pojedynku, Mistrzu, ale niestety sam musisz się wyswobodzić – informuje mnie, a wszelkie moje wątpliwości zostają rozwiane.

Ahsoka Tano. Smark. Smarkuś. Moja padawanka, która opuściła mnie łamiąc moje serce.

Powoli zaczynam zanurzać się w Mocy. Muszę zerwać te łańcuchy! 

„Dzięki potędze, osiągam zwycięstwo.

Dzięki zwycięstwu zrywam łańcuchy.

Moc mnie wyzwoli.”

Przymykam powieki i skupiam się. Koncentruję się na celu.

„Nie ma chaosu - jest harmonia.

Nie ma śmierci - jest Moc.”

Czuję jak łańcuchy zaczynają drżeć, a obręcz zaciskająca je na moich rękach powoli się zwalnia. Jestem silny Mocą. Jestem Wybrańcem. Nie jestem ani rycerzem Światła, ani Ciemności.

Po chwili moje ręce są wolne. Uwolniłem się. Zaczynam szukać przy moim boku miecza świetlnego. Ku mojej radości znajduję go po lewej stronie.

Zapalam go i po ułamku standardowej sekundy, niebieska klinga zaczyna jaśnieć w ciemności.

– Mistrzu, jestem pod wrażeniem – syczy Ahsoka. 

„Nie ma namiętności - jest pogoda ducha.”

Zagłębiam się jeszcze bardziej w Mocy. Czuję jak opatula mnie ze wszystkich stron i przyjemnie koi nerwy. Teraz jesteśmy jednością.

Mój przeciwnik atakuje mnie od przodu. Blokuję sprawnie cios. W świetle naszych mieczy świetlnych widzę jej twarz oraz lekku. To musi być moja Ahsoka.

Odskakuję w bok przez co oponent leci do przodu. Robię zamach nad jej głową jednak ona unika go i trafiam w ścianę. Jej fragment lekko odpryskuje i spada na ziemię.

Powoli wycofuję się w kierunku drzwi. Czekam na jej atak.

Wreszcie biegnie w moją stronę z zaciętym wyrazem twarzy. Ja jednak robię salto w bok i kopie przy okazji jej miecz. Leci za nią.

Atakuję ją serią ciosów, jednak sprawnie ucieka przed każdym. Gdy próbuję zrobić kolejny zamach, Tano sprawnie kopie mnie w dłoń. Z jękiem wypuszczam miecz, który leci kilka metrów dalej, a sam łapię się za obolałe miejsce.

Nie mam zamiaru się jednak poddać.

„Dzięki pasji, osiągam siłę.

Dzięki sile, osiągam potęgę.”

Skupiam się i jeszcze mocniej łączę się z Mocą. Przyciągam do siebie mój miecz, podczas gdy moja była padawanka dumnie maszeruje po swoją broń. Wreszcie dzierżę pewnie w swojej dłoni uzbrojenie i czekam na atak.

– Kim się stałaś? – pytam kiedy Ahsoka prostuję swoją postawę.

– Kimś lepszym – stwierdza, a zielona klinga znowu rozprasza ciemność.

Tano rusza w moim kierunku, jednak ja jestem szybszy i udaje podejść mi ją od tyłu.

– Żegnaj, Smarku – szepczę i tnę prosto w jej szyje.

Podrywam się z niewygodnego łóżka tak szybko, że aż jęczę. Ból w okolicach żeber jest niemiłosierny.

Wyglądam za niewielkie okienko. Słońce już wzeszło i zaczyna oświetlać dachy budynków.

Wstaję z twardego materaca i ubieram mój wczorajszy strój. Lekko osmalona szata stała się już nieprzyjemna. Przypinam do boku mój miecz świetlny i zakładam długą, czarną rękawicę na mechaniczną dłoń.

Siadam na zimnej podłodze i próbuję zanurzyć się w Mocy. Wiem, że tam znajdę odpowiedzi na moje pytania.

Ahsoka. Po raz kolejny przyśniła mi się jako mój przeciwnik. Po raz kolejny zabiłem ją. Kim ja się stałem? Lub kim ona się stała? Po raz kolejny Moc daje mi wiele zagadek, które przyjdzie mi rozwiązać.

Obi-Wan. Potrzebuję go. Mój były mistrz, zawsze towarzyszący mi i służący dobrą radą. Teraz został porwany przez nie wiadomo kogo, a ja zostałem zdany na siebie.

Mama. Czemu mnie zostawiłaś? Kto pozwolił ci zginąć i czemu tego wcześniej nie przewidziałem? Byłaś kolejną osobą, którą szczerze kochałem i nie potrafiłem wyobrazić sobie życia bez ciebie. A teraz żyję w tej rzeczywistości od trzech lat.

Padmé. Moja kochana Padmé. Widzę jej ciemne jak kafu* oczy oraz miękkie usta. Oddałbym całą galaktykę, a nawet więcej, żeby zawsze była szczęśliwa. Nie potrafię wyobrazić sensu mojego życia bez niej. Bez jej uścisków, karcących spojrzeń, uśmiechów...

Moje skołatane nerwy wreszcie się uspokajają, a ja wstaję z zimnej podłogi. Spaceruję po niewielkim pokoju i powoli wynurzam się z Mocy.

Nagle drzwi otwierają się na całą szerokość, a w nich staje Rex.

– Generale musisz to zobaczyć

~***~

*nie mam bladego pojęcia czy dobrze to odmieniłam, ale tak było w „Lordowie Sithów”, więc najwyżej mnie poprawcie.

Chciałam pisać notkę pod rozdziałem 13, a nie 12. Mądre.

Cześć Wszystkim! Tu White Angel (takie powitanie w stylu Julki Kobus xD)

Witam wszem i wobec po przeczytaniu rozdziału 12. Mam dwie wersje, ponieważ pierwszy pomysł był tak do dupy, że dzięki Magdzie dostałam pomysł na nowy wątek <3 Bosko.

Sue męczyła mnie, abym dodała ten rozdział już w środę, ponieważ od niedzieli był skończony. Ale ja jestem niemiła. I uparta.

Sue chciała, żebym napisała jaka to ona jest wspaniała. Napiszę, że to JA jestem wspaniała i napisałam do niej rozdział, więc możecie wpaść [tutaj]

Piszę tę notkę od godziny i nadal nie wiem co w niej napisać...

Emily, mnie zabije, sialalalala... Komu podoba się wersja Ahsoki Sitha? Mnie bardzo.

Mam napisany rozdział 13 *ta duma i szczęście* I go też przerywam w takim momencie. Tak, też Was uwielbiam.

W niedzielę jadę sobie na imprezę rodzinną, ale mam być zimno, a ja mam taką piękną biało-czarną sukienkę. Dlatego wyczyszczę Conversy i ubiorę marynarkę/sweterek oraz moją kurtkę i chustkę i będzie git!

Kiedy przyjdą moje Roshe One Oreo? Czemu ja muszę na nie tak długo czekać? Czemu?!

Dzisiaj muzyczka również z bloga Kiwi. Dostałam inspiracji! I to nagle na prawie (bo na Dark Side nie) wszystkie moje rozpoczęte/niedokończone opowiadania! I co ja mam teraz zrobić. 

Skończyłam "Lordowie Sithów" no i fajnie. Polecam takie mocne 8,5/10.

Skopałam sprawdzian z matematyki, pan od chemii nie wstawił jeszcze ocen, a ja byłam wczoraj na Finałach Meczów Matematycznych na Uniwersytecie Gdańskim na wykładach, a moja szkoła wygrała Mecze Matematyczne (Oczywiście beze mnie w składzie, ale pani mi obiecała że w przyszłym roku. Trzymam ją za słowo)

Characters zostali zaktualizowani.

May the Force be with You!

White Angel

P.S. Dedykacja dla Sue i Synka (Madzi) na osłodzenie. Bye!