14.

Widzimy ludzi, którzy zgromadzili wielkie fortuny
ale często oglądamy tylko ich triumf,
pomijając porażki i przeszkody, które spotykały ich po drodze.
~ Napoleon Hill

{music}

Nocna panorama Coruscant wydaje się zbyt idealna. Gwiazdy świecą za mocno, a neony za słabo.

Obracam się na pięcie i uświadamiam sobie, że znajduję się przed wielkim, panoramicznym oknem w biurze Kanclerza.

Przy biurku siedzi Palpatine, a po przeciwnej stronie Padmé. Moja ukochana. Wygląda pięknie w oficjalnym stroju. Widzę jak zawzięcie dyskutuje o czymś z Kanclerzem pokazując coś na ekranie datapadu i kartkach leżących przed nimi.

Przymrużam delikatnie oczy, ponieważ coś mi nie pasuje. Coś czego nie widać na pierwszy rzut oka. Coś dobrze ukrytego. Skupiam się i wyczuwam delikatne zachwianie w Mocy. Moje zmysły wyczulają się. Wzrok wyostrza się, a słuch potęguje. Wyraźnie słyszę głosy i rozróżniam każde słowo. Moją skórę drażnią nawet najmniejsze ruchy powierza, a do nosa dochodzi każdy zapach.

– Do sektora Mentellos również dotarła wojna. Dostaliśmy wezwanie od generała Anakina Skywalkera z prośbą o przysłanie posiłków. Ostatnia jego namierzona lokalizacja jest całkowicie w polu – mówi Padmé ostrożnie dobierając każde słowo.

W pokoju jest za ciemno. Coś wytwarza mroczną aurę, powietrze jest ciężkie, a od kogoś bije chłodem. Podobne odczucia mam w pobliżu Dooku. Więc musi znajdować się tutaj Lord Sith.

– A ty martwisz się o niego – stwierdza Kanclerz.

Jego wypowiedź wygląda na kompletnie wyrwaną z kontekstu. Padmé w pierwszym momencie wytrzeszcza oczy, ale po chwili odzyskuje swoje opanowanie.

– Oczywiście. Znam generała Skywalkera bardzo długo i jest moim przyjacielem. – Moja ukochana mówi dość powoli, oddzielając słowo od  słowa.

– On jest dla ciebie kimś więcej, Padmé – zaczyna Palpatine i podnosi się z miejsca. – Jest kimś kogo kochasz. Kimś o kogo się martwisz i jesteś w stanie zabić za każdą informacje o nim. – Krążenie po pokoju Kanclerza wprowadza bardzo nerwową atmosferę. – Oboje wiem o tym fakcie.

Zaciskam mocno pięści, a twarz Amidali bladnie.

– Nie rozumiem o co ci chodzi – informuje cicho.

– On jest twoim mężem. – Słowa Palpatine zawisają w powietrzu.

Przed chwilę panuje w biurze grobowa cisza, przerywana jedynie oddechem dwójki osób.

– A ten fakt jest dla mnie bardzo uciążliwy – kontynuuje, mimo konsternacji Padmé. – Jesteś czymś co trzyma go z dala od krawędzi. Czymś co sprawia, że nie staje on między cienką linią Ciemności i Jasności. I właśnie dlatego musisz usunąć się w cień. – Soczysto czerwona klinga zaczyna jaśnieć w gabinecie. – W mojej grze nie ma dla ciebie miejsca.

Zaciskam mocno szczękę z chęcią przyłożenia Kanclerzowi prosto w twarz. Jestem jednak pewien, że i tak tego nie poczuje.

– Jaa... Ja... Ja nie rozumiem – jąka się Padmé i delikatnie podnosi się w fotelu.

– Oj, przepraszam. Już wyjaśniam. – Palpatine zatacza koło wokół biurka i krzeseł. – Sama doprowadziłaś mnie do władzy. Nie musiałem cię popychać. Wystarczyło wyglądać w twoich oczach wiarygodnie. – Jego głos aż ocieka jadem. – Potem sprowadziliście tego chłopca. Wybrańca. Już wtedy miałem idealnie opracowany plan. Niewiele wystarczyło, aby go złamać. To ja rozkazałem porwać jego matkę i ją torturować. On sam oddał się w ręce Ciemności.

Słone łzy napływają mi do oczu. On podawał się za mojego przyjaciela!

– Świnia! – krzyczy moja żona i podrywa się z miejsca.

Palpatine jest jednak szybszy i zatrzymuje ją Mocą, a następnie pcha na oparcie krzesła.

– Ale nie przewidziałem jednego. Że zakocha się w tobie. Miałaś zginąć, bo przeszkadzałaś mi w moich politycznych grach. To ja stałem za całą wojną. To ja zleciłem stworzenie armii klonów. One są posłuszne mi. – Obraca w rękach zapalony miecz świetlny niczym zapałkę. – To ty odciągnęłaś go od ciemności na Tatooine. Dlatego musiałem wymyślić coś mocniejszego. Ciągle próbowałem cię zabić i Ahsokę. Ale wy zawsze byłyście ratowane przez siebie nawzajem, albo przez Skywalkera. Dlatego udało mi się wmówić Barriss, aby zrobiła ten cholerny zamach na Świątynie i wrobić w to tego małego Smarka. Ale wam udało się ją wybronić.

Łzy cisną mi się do oczu. Jak mogłem mu ufać przez tak długi czas. Trzeba było trzymać się od niego z daleka. On miał jednak w sobie coś przyciągającego.

– Mimo to Ahsoka odeszła z Zakonu. Byłem tak bliski zwycięstwa. Teraz wystarczyło skłócić ciebie z Anakinem i sam oddałby się w ręce Ciemności. Udało mi się to prawie z Klanem Bankowym! Byłem tak blisko. Jednak on musiał znowu przybyć o czasie i cię uratować – ciągnie robiąc kolejne okrążenia.

Nagle Kanclerz zatrzymuje się przed oknem i wpatruje się nocny Coruscant.

– Dlatego teraz wyeliminuje ciebie. Ahsoka już została pochłonięta przez Ciemność – syczy i podnosi miecz świetlny.

– Łżesz! – warczy moja żona i próbuje wyrwać się z węzłów Mocy. – To nie może być prawda.

– A właśnie, że będzie. Zginiesz, a on sam odda się Ciemnej Stronie Mocy! To jest jego przeznaczenie. Nie widzisz ile w nim Mroku? Całe dobro, całe Światło zanika w nim z każdym dniem. Codziennie jest coraz bardziej wściekły! Coraz bardziej cierpi! Gniew zaczyna go przepełniać. Gdy walczy nie korzysta z Jasnej Strony. Balansuje na krawędzi, a ty już go nie sprowadzisz z powrotem. – Jego głos tnie powietrze jak brzytwa.

Zaciskam mocno pięści i odruchowo łapię za miecz świetlny, jednak nie znajduje go tak. Spoglądam na mój pas, jednak tak nie ma mojej broni. Co się z nim, szlag, stało?

– Mam nadzieję, że utniesz sobie miłą drzemkę w wieczności. – Palptine robi salto w powietrzu i znajduję się obok mojej żony. – Wolisz śmierć gwałtowną, czy jednak wolisz cierpieć, gdy ból rozdziera twoje mięśnie, a ja zbieram od ciebie po kolei każde wspomnienie. Każdą dobrą chwilę, aż umrzesz w przekonaniu, że Anakin Skywalker był potwornym człowiekiem, którego nigdy nie potrafiłabyś pokochać. Wystarczy znaleźć to jedno wspomnienie i cały czar pryśnie. – Posyła jej krzywy uśmiech. – Mnie osobiście bardziej podoba się ta pierwsza opcja.

Łzy napływają mi do oczu i próbuję otrząsnąć się z tej chorej wizji, lecz Moc mi nie pozwala. Czyżbym miał aż tak bardzo cierpieć?

– Użyję blastera. Rany od miecza świetlnego nie bolą tylko natychmiastowo zabijają – informuje Kanclerz i otwiera biurko, wyjmując jeden z pistoletów.

Zasłaniam oczy, gdy przeładowuje magazynek  i oddaje pierwszy strzał. Słyszę głośny jęk Padmé. Moje serce zaczyna krwawić razem z nią. Wielka rana otwiera się na nowo. Widziałem cierpienie własnej matki, teraz nadszedł czas na żonę. Moc jest definitywnie niesprawiedliwa.

– A teraz zobaczmy twoje najświeższe wspomnienie ze Skywalkerem – syczy Kanclerz i wyciąga ręce.

Czuję jak Moc zaczyna drżeć.

– Nie! Proszę, nie! – Rozpaczliwy krzyk Padmé jeszcze bardziej rani moje serce.

– No dalej, pokaż co skrywasz w swojej głowie – warczy Palpatine i jeszcze bardziej zanurza się w Mocy, co poznaje po wibracjach.  

Odwracam wzrok, widząc skrzywioną minę Padmé. Do moich oczu napływają łzy bezsilności, bo nie mogę nic zrobić. A najgorsze jest to, że nie potrafię rozróżnić już co jest prawdziwe, a co fałszywe.

– Widzę jak spędziłaś z nim noc przed zamachem... Nie masz poczucia winy? Gdybyś go wtedy zatrzymała dłużej nic by mu się nie stało? Ja możesz tak żyć? – Palpatine prymuję jedną z najskuteczniejszych taktyk. Chce złamać ją własnym poczuciem winy.

– Nie. To dla mnie nic nie znaczy – szepcze bez emocji.

Widzę jak próbuję się ich wzbronić. Tak jak kiedyś ją uczyłem. Wypierasz się wtedy wszystkich wspomnień, a może ten ktoś cię nie złamie. Niestety nie zawsze działa.

– Nie oszukuj naszej dwójki... Co my tam jeszcze mamy? – Głos Kanclerza jest jak kolejne żyletki prosto w moje serce. – Wasz ślub. Zawsze chciałem to zobaczyć.

Zaciskam pięści i przygryzam dolną wargę. Niszczy ją. To tak bardzo boli.

– Anakinie, proszę pomóż mi. – Ciszy szept dochodzi do moich uszu i sprawia, że serce zaczyna boleć mnie jeszcze bardziej.

Próbuję wysłać fale Mocy, aby dodały sił Padmé, lecz jej głowa opada szybciej na pierś.

Podrywam się gwałtownie do góry. Mój oddech jest nieregularny, a ból w żebrach straszliwy. Czuję jak po plecach spływają mi stróżki  potu, a na twarzy mam wielkie rumieńce.

Rozglądam się wokół jednak ciemność uniemożliwia mi to. Przymrużam delikatnie oczy i w kącie zauważam jakąś postać.

– Kim jesteś?  – pytam cicho i wpatruję się w tamtym kierunku.

Postać podnosi się z miejsca i powoli podchodzi do mnie. W słabym świetle wpadającym przez szparę w drzwiach jestem w stanie zauważyć jedynie oczy.  Jednak oczy, które znam za dobrze i poznałbym w wszędzie.

~***~

Witam, witam, witam!

Znowu piszę notkę dużo przed publikacją, ale kto bogatemu zabroni? Nikt. No właśnie. (teraz już nie, hihi)

Przeżyliście cały tydzień w szkole? Bo ja ledwo, ale nie było źle *ten sens* Sobotę mam całą zapełnioną, a od poniedziałku zaczyna się ciśnienie... Egh... Szczerze żałuję, że te dwa dni są wolne... Tak mało czasu na poprawy sprawdziany i życie... Zaraz popadnę tu w depresje i będę się ciąć, więc koniec tego tematu. Szkoła to ZŁO.

Moje Roshe przyszły! Moje dziewczynki wiedzą i tamtego dnia byłam najszczęśliwszym człowiekiem na Ziemi. Tak samo w niedziele kiedy dostałam 95% procent z biologii! Życie wtedy wydawało się takie dobre! Ale nie ma co się chwalić moimi cudownymi ocenami.

Te rozdział podoba mi się tak w kij. Wypowiedź Palpiego jest taka... taka... No właśnie. Rozpisałam się. Ale jest taka jaka chciałam, żeby była. Miałam jeszcze jeden pomysł ale Madzia wybiła mi go z głowy.

Dzisiaj tyle, rozdział za tydzień powinien się pojawić się, ale nie gwarantuje, bo być może wyjadę z „Apollo i boskie próby” i... I fani wujka Ricka i Perciego mnie zrozumieją.

Dzisiaj tyle! Kocham Was. Dajecie mi mnóstwo motywacji do działania!

May the Force be with You!

White Angel