10.

Tak bardzo próbujemy nikogo nie skrzywdzić,
że krzywdzimy wszystkich.
~ C.J. Daugherty

/music\

Wszystko dzięki mojemu Synkowi. Dziękuję Madziu :*. To dla ciebie.

– Kim oni byli? – pytam długiej chwili milczenia, przerywanej jedynie moim ciężkim oddechem.

– Dobrymi wojownikami – stwierdza cicho Roxy i opada zmęczona na beton.

– To zauważyłem – rzucam i zaczynam się podnosić. – Idziemy, może być ich tutaj więcej. Musimy znaleźć konsulat Republiki – mówię i patrzę wyczekująco na moich towarzyszy.

W pierwszym momencie wydają długi jęk, lecz po obdarzeniu ich karcącym spojrzeniem, którego swoją drogą nie powstydziłyby się Obi-Wan, wstają z niezadowolonymi minami.

Ruszamy ociężałymi krokami w stronę bramy, którą można zauważyć na horyzoncie. Nagle przypominam sobie o bardzo istotnym fakcie.

– Roxy, z jakiej organizacji mieli być ci ludzie? – zadaje pytanie i kiwam głową na martwe ciała.

– Van.. Var... Nand... Vandek? – zastanawia się. – Wiem! Vandex! – wykrzykuje radośnie, a ja natychmiast zakrywam jej usta dłonią.

– Nie tak głośno – szepczę i drapię się po karku. – Nigdy nie słyszałem o takiej organizacji – mówię zdezorientowany.

– Mistrzu, myślisz że...? – Jej słowa są jak brakujący puzzel w układance.

– Tak – rzucam i zaczynam kroczyć przed siebie.

Idziemy w ciszy. Wokół panuje ciemność rozjaśniana jedynie przez kilka świateł przed nami.

Czy to możliwe, żeby Vandex stał za zamachem? Dlaczego miałby to robić? Przecież nie mają żadnego powodu do zabijania Jedi... A co jeśli są z Separatystami? Dooku to był, więc muszą mieć jakieś powiązania.

Wszystkie ustalone przez Luminarę fakty, zaczynają łączyć się w logiczną całość. Zamach był spowodowany przez zorganizowaną grupę samobójców, którzy po podłożeniu bomb wysadzili się pod jednym z wejść. Chwile przed został wysłany sygnał radiowy. Symbol nie funkcjonujący w Archiwum Jedi... Wszystko zostało ukartowane, a my odkryliśmy prawdę przez przypadek.

Dochodzimy do potężnej bramy, w której widać mniejsze wyjście. Otwieram je delikatnie Mocą.

– Tutaj zaczyna się zabawa – szepczę i wskazuję na drzwi głową.

~***~

                     

– Kim jesteście? – Słyszę za sobą męski głos.

Obracam się na pięcie w kierunku mężczyzny i zakładam jedną dłoń na miecz świetlny wiszący przy moim lewym boku.

– Kim jesteś? – pytam i unoszę brew na widok wychudzonego mężczyzny, ledwo trzymającego broń w dłoniach.

– Jestem nikim – odpowiada, a ja marszczę czoło. – Wydaje mi się, że mam na imię Grox – mówi i podnosi wyżej blaster.

– Grox, nic cie nie zrobimy. Jesteśmy Jedi, służymy Republice – stwierdzam i podchodzę powoli do mężczyzny.

Wyciągam ręce przed siebie i gdy dosięgam jego dłoni, pomału wyjmuję od niego pistolet. Kiedy dzierżę go bezpiecznie w mojej garści, posyłam Groxowi ciepły uśmiech.

– Jesteś głody? – pyta Roxy, a ja rzucam jej oburzone spojrzenie.

Mężczyzna jest wychudzony, zapewne przestraszony i miałby być najedzony? Granice absurdu właśnie zostały, przez nią, przekroczone.

– Czy jest tu jakaś kantyna? – zadaje pytanie, a Grox kiwa głową.

~***~

Idziemy tuż za mężczyzną w nieznanym kierunku. Powiedział jedynie tylko, że musimy to zobaczyć.

Dzielnica wygląda na bardzo biedną i zniszczoną. Na ulicy leżą śmieci, a w powietrzu unosi się zapach spalenizny i stęchlizny. Po kątach przebiegają małe stworzonka. Nigdy nie myślałem, że na terenie Republiki mogą znaleźć się takie miejsca. Będę musiał opowiedzieć o tym Padmé.

– To była kiedyś piękna dzielnica, może nie za bogata, ale nadal piękna. Mieszkałem tutaj – zaczyna Grox. – Byłem szczęśliwy, miałem żonę. A potem oni tutaj wtargnęli. – Przerywa i bierze głęboki oddech. – Zmusi nas do ciężkiej pracy, wytwarzania broni. A kiedy wytworzyliśmy wystarczająco, zbombardowali fabrykę. Moja żona tam zginęła, jak wielu innych.

Żal zaczyna ściskać mi serce. Nie potrafię sobie wyobrazić sytuacji, w której moja żona miałby zostać mi odebrana, lub zmuszona do ciężkiej pracy. Ona jest na to za dobra.

Skręcamy w prawo i dochodzimy do zrujnowanego budynku. Ostała się zaledwie niewielka część.

– Straciliśmy tam osobowości, zostaliśmy tylko numerami. Pracowaliśmy tam kilka lat, zapominaliśmy własnych imion – kontynuuje.

Prowadzi nas prosto do zawalonego wejścia. Podnosi z ziemi okrągły przedmiot i podaje mi.

– Ja nie wiem do czego służy, ale w twoich rękach może utorować innych – szepcze i wyrywa z mojej ręki blaster.

Zanim zdążę zareagować, Grox przystawia pistolet do skroni i oddaje strzał. Jego ciało osuwa się na ziemię. Podbiegam do niego i chwytam w ramiona.

– Zniszczcie Vandex – charczy prawie niesłyszalnie, a jego głowa opada go tyłu.

Odkładam ostrożnie jego cało na ziemię i pochylam się nad nim. W moich oczach stał się bohaterem. Zapewne chciał połączyć się z żoną.

– Zakopmy jego ciało – stwierdzam, a samotna łza stacza się po moim policzku.

~***~

– Co ja mam zrobić z tym czymś? – pytam i podrzucam do góry okrągły przedmiot.

Ciało Groxa zostało pochowane, a my wreszcie trochę odpoczęliśmy.

– Nie wiem, sir, ale ja sprawdziłbym niezawaloną część fabryki. Możemy znaleźć tam coś ciekawego – stwierdza Rex, a ja potakuję głową.

Wydaję rozkaz ręką i wszyscy ruszamy zgodnie w skazanym kierunku. Z moich szybkich oględzin wynika, że budynek raczej się nie zawali.

Dochodzimy do zachowanych metalowych drzwi, a małe urządzonko zaczyna głośno pikać. Unoszę, w geście zapytania, jedną brew, a twarze moich przyjaciół wyglądają na tak samo zdziwione.

Pochodzę do konstrukcji i przykładam przedmiot , a drzwi otwierają się z cichym, metalicznym zgrzytem. Pcham je delikatnie prawą ręką i wchodzę do środka.

Pachnie tam stęchlizną, a mimo to pomieszczenie jest w dość dobrym stanie. To musiało być coś w rodzaju centrum dowodzenia.

Robię krok w głąb i potykam się o kolejny przedmiot. Jest to mała, stalowa kulka i dość dobrze wyważona, a na niej jest wyryty znak, który znam z dokumentów Luminary. Wszystko zaczyna układa w jeszcze większą całość. Chowam kulę do kieszeni.

– Tu jest bezpiecznie! – krzyczę do moich towarzyszy.

Z zewnątrz słyszę pomruki niezadowolenia i niepewności, ale po chwili za drzwi wychyla się głowa Roxy. Macham ręką, a ona z grymasem na twarzy wchodzi do środka razem z Fivesem i Rexem.

– Rozejrzyjcie się, ja spróbuję skontaktować się z Senatem bądź Radą Jedi – wydaje polecenie.

Podchodzę do drogiego biura, godnego senatora, i zaczynam szukać komunikatora, bądź holoprojektora. Biurko zostało uprzątnięte, ale nadal panuje na nim straszliwy bałagan. Ktoś musiał opuszczać biuro bardzo szybko.

Wreszcie znajduję panel sterowania wraz z małym wyświetlaczem. Włączam go i czekam aż ekran zaświeci się na niebiesko. Kiedy tak się stanie zaczynam przerzucam między opcjami, póki nie dojdę do ostatnich połączeń. Fala radiowa do punktu 891347. To jest numer do biura Kanclerza. Wyciągam z kieszeni urządzenie do zgrywania danych i przenoszę informacje. Nie mogę teraz tego sprawdzić, szczególnie przy Roxy i klonach.

Dlaczego Vandex miałby kontaktować się z Palpatine? Czyżby Kanclerz maczał w tym swoje długie palce?

Wracam do ustawień i przełączam się na fale Republiki. Tylko z kim ja mam się skontaktować? Nie połączę się z Kanclerzem, nabrałem do niego zbyt dużych podejrzeń. Numeru fal radiowych do Rady Jedi nie pamiętam, zawsze miałem je w ostatnio wybieranych. Pozostaje mi jedna możliwość. Biuro Padmé.

Wpisuję szybko sześciocyfrowy kod i zgarniam wszystkie rzeczy z biurka. Błagam kochanie, odbierz.

– Słucham? – Przede mną pojawia się hologram mojej żony. Jak ja za nią tęsknie.

– Witam, senatorze. – Przybieram oficjalny ton. – Potrzebujemy pomocy.

~***~

Wszyscy dziękujmy mojemu Synkowi, Magdzie, bo bez niej nie zostałoby napisane tu ani jedno słowo. To ona mnie naprowadziła. Inaczej pewnie działy by się tu rzeczy bez sensu.

Rozdział miał być wczoraj, ale... Ale coś poszło nie tak. W piątek jechałam do rodziny i nijak nie miałam napisać rozdziału. Przepraszam Was z całego serca.

Pewien pomysł na opowiadanie wykluwa się w mojej głowie, ale wiem że i tak nie dam rady go pisać. I co zrobisz, jak nic nie zrobisz. A to wszystko wina mojego stylu pisania xD

Dziękuję Wam z całego serca za ponad 5 000 tysięcy wyświetleń,  nie jestem w stanie wyobrazić takiej ilości osób.

Przepraszam za wszelkiego rodzaju błędy, których nie wypatrzyłam.

Życzę powodzenia wszystkim trzecioklasistą, od jutra egzaminy, a ja mam wolne, więc dużo czasu na pisanie xD
Macie zakładkę gdzie możecie pisać pytania do bohaterów Ask Character

Na drugim blogu pojawił się „Miesiąc bez ciebie”

Niech Moc będzie z Wami. Zawsze.

White Angel