09.

Najniebezpieczniejszymi wadami są te,
które w umiarze są dobrem.
~ Rick Riordan

{music}

– R2, przygotuj się do skoku w nadprzesteń! – krzyczę do astromecha, a sam zaczynam uruchamiać mnóstwo przycisków na  panelu sterowniczym.

– Bip, bibip, pib! – piszczy robot.

– Co za rzęch! – Zaczynam się denerwować.

Ze złością odrzucam fotel i ruszam w stronę szybu prowadzącego do mechaniki.

– Co się dzieje? – pyta się Roxy.

– Hipernapęd nie działa – rzucam szybko.

Wychodzę z kabiny pilotów, a spojrzenia klonów, czyszczących broń, lądują na mnie. Lekceważę to i podnoszę, ze złością, Mocą właz do elektroniki.

Wskakuję tam szybko, nie przejmując się takimi szczegółami, jak choćby okulary ochronne. Z jakiegoś kabla wydobywa się mnóstwo iskier.

– Roxy, sprawdź komputer pokładowy, AC-313! – krzyczę.

– A który to? – zadaje pytanie, a we mnie krew zaczyna się gotować.

– Ten od hipernapędu! R2, ty to zrób! – ponawiam żądanie.

Nastaje głucha chwila ciszy, podczas której zauważam brak kilku pomniejszych kabli.

– Birp, bip, pip! – Dochodzi do mnie chichy głos droida.

– Tak myślałem. Szlag – klnę pod nosem i wycieram dłonie o spodnie. – Rex, znajdź mi zapasowe kable. Powinny być, gdzieś w mojej kajucie. Na biurku czy w rogu... Coś takiego! Tylko szybko, bo zaraz padnie całkiem napęd! – wydaje polecenie.

– Jesteś pewien, sir?

– Tak, jestem pewien. Cholera, Rex, szybciej! – Zdenerwowanie się we mnie podnosi.

I co teraz mam zrobić? Połączyć żółty z zielonym czy czerwonym. Albo stracimy łączność albo hipernapęd.

– Gdzie ty jesteś? – pytam, gdy nagle przed oczami zaczyna zwisać mi pęk kolorowych kabli.

– Dziękuję. Wreszcie jakaś dyscyplina! – mówię z irytacją i zaczynam szukać żółtego kabla o średnicy 5 milimetrów.

– Mam cię, skarbie! – krzyczę dumnie.

– Mistrzu, R2 mówi, że poszła nam łączność! – Słyszę głos Roxy.

Szlag! Na Mrocznych Lordów Sith! Na laskę Yody!

– Zmiana planów! – Wyskakuję z szybu.

Wszyscy, ku mojemu zdziwieniu, stoją ustawieni w rządku i czekają na moje polecenia.

– Muszę znaleźć taśmę izolacyjną i zakleić kabel. Potem... – Wstrzymuję oddech – Potem się zobaczy. Dawać taśmę.

~***~

– Jak to nic, w odległości mniejszej niż pół parseka? To coś tyle nie wyciągnie! – Daje upust mojej frustracji.

– Za trochę ponad pół parseka jest Metellos – mówi zawstydzona.

– I co mi da, ta twoja planeta? Ja potrzebuje części! Nowego statku na koszt Republiki! I co mi z tego da, te twoje Mentellos? – Zakładam ręce na piersi i wzdycham z irytacją.

– Metellos, jest znane jako Coruscant, którego nie było. Poza tym, eksportują zaawansowane technologie, więc mam prawo sądzić, że jednak coś tam znajdziemy! – podnosi głos.

– I tak mamy marne szanse na nie rozbicie się. Napęd jest na ostatku, a nic innego nie działa! – Wydymam usta. – Jak dolecimy, będziesz robić okrążenia, wokół pierwszego budynku, który mi się spodoba, aż do momentu kiedy mi się znudzi – rzucam.

Chce coś powiedzieć, ale uniemożliwiam jej to gestem ręki. Odwracam się do sterów.

– Ja wylądujemy bezpiecznie, będę czyścił but Padmé przez tydzień. Obiecuję – mruczę pod nosem tak cicho, że sam siebie nie słyszę. – Mam co do tego złe przeczucia.

~***~

– Sir, ja nigdy nie wątpię w twoje umiejętności, ale jak pan wylądował tym czymś? – odzywa się Rex.

Po czole spływa mi strużka potu, a ręce dopiero teraz zaczynają się trząść.

– Nie wiem, Rex, ale lepiej stąd uciekajmy, bo ja nie gwarantuje, że to zaraz nie wybuchnie – mówię słabym głosem i wstaję na drżących się nogach.

Rampa wysuwa się i po chwili cała nasza piątka znajduje się poza statkiem. Lub tym co z niego zostało.

Udaje mi się doczłapać do krawędzi pasa startowego i osuwam się na twardy beton. W moje ślady idą pozostali.

– Twierdzisz, że jesteśmy na niejakim Metellos? – Zaczynam po dłuższej chwili milczenia. Roxy kiwa głową. – Czyli na terytorium Republiki... Wiem kto może nam pomóc. Muszę dostać się do komunikatora – mruczę zachrypniętym głosem.

– Tego nie byłbym taki pewien. – Słyszę za sobą męski głos.

Podnoszę się na rękach i obracam w stronę dźwięku.

– Hrabia Dooku, a któż by inny – komentuje.

– Anakin Skywalker. Widzę, że ręka ma się całkiem dobrze – mówi i wskazuje głową na moja mechaniczną protezę.

– A żebyś wiedział. – Wysuwam niebieską klingę mojego miecza. – Ale obawiam się, że teraz potroiłem siły.

– Twoja pewność siebie może cię zgubić. A teraz przepraszam, ale ta część Metellos  nie należy już do Republiki, co jest równoznaczne z tym, że nie jesteście tutaj mile widziani.

Kątem oka widzę jak Roxy wstaje, a jej żółte ostrze zaczyna świecić w półmroku.

– Przywiozłeś jeszcze jednego Jedi. To dobrze, ludzie z Vandexu się ucieszą. – Zaczyna wycofywać się powoli. – Żegnam przyjaciele – kończy i wskakuje do niewielkiego statku znajdującego się obok.

Dopiero teraz zauważam dwójkę, zamaskowanych żołnierzy, uzbrojonych w długie blastery.

– To dwóch Jedi i dwa klony. Najpierw ogłusz klony, a następnie zajmiemy się tą dwójką. – Nauki Obi-Wana po raz kolejny nie idą w las, ponieważ jestem w stanie usłyszeć co szepcą między sobą, mimo tak dużej odległości dzielącej ich od nas.

Ustawiam się w pozycji gotowej do jednoczesnego ataku i obrony, a padawanka idzie w moje ślady. Dwa miecze świetlne rozrzedzają mrok panujący na lądowisku.

– Śmieszni jesteście, jeśli sądzicie, że ten kawałek metalu da mi radę – prycha jedna z postaci.

Nagle dochodzi mnie głośny huk i ciepła fala przechodzi mnie po plecach. Czyli jednak statek wybuch o wiele później niż się spodziewałem. Mogę to uznać za mój osobisty sukces, gdyż świadczy to o tym, że jestem dobrym pilotem.

– Gail, bierz młodą, ja zajmę się mistrzem. Klony są padnięte – mówi zakapturzona postać i rusza w moim kierunku.

Robię krok w tył i czekam na jego ruch. Niespodziewanie atakuje mnie serią ciosów, wymagających ode mnie sporego wysiłku, aby je obronić. Ten ktoś musi być wyszkolony w walce polegającej na posługiwaniu się miecza świetlnego i innego typu broni.

Uchylam się przed kolejnym ciosem i robię salto w bok. Próbuję zaatakować od tyłu, ale przeciwnik jest szybszy i ledwo udaje mi się minąć pocisk lecący w moją stronę.

Zadaje cios bezpośredni, ale wróg blokuje uderzenie. Niebieska klinga mierzy się z długą bronią z beskardu. Próbuję odepchnąć przeciwnika Mocą, ale jestem zbyt zmęczony, aby zebrać się w sobie na to.

Kolejny uderzenie i kolejna obrona. Mógłbym tak w kółko, gdyby nie fakt, że wokół panuje prawie całkowita ciemność, rozjaśniana przez nasze miecze świetlne, pożar statku i kilka lamp.

– Widzę, że jesteś silny Mocą. – Oponent robi zamach, ale ja podskakuje i broń jedynie szoruje delikatnie po podeszwach moich butów. – Ale ja cię złamię.

Tym razem to ja nacieram. Macham ślepo mieczem i jedyne o czym myślę to roztrzaskanie czaszki temu człowiekowi.

– Ze mną nie pójdzie ci tak łatwo – komentuję.

Gdy wreszcie udaje mi się złamać jego gardę, wystarczy jedno, celne trafienie i pozbywam się rąk przeciwnika. Poda na kolana.

– Jakieś, ostatnie, życzenie? – pytam i obracam mieczem w dłoni.

– Będę cię męczył, a moi przyjaciel wezmą za mnie odwet – syczy i próbuje wstać.

– Jakoś się tym nie przejąłem – stwierdzam i kolejny raz wykonuje trafne cięcie, a głowa przeciwnika turla się kilka centymetrów w tył.

Dopiero teraz ogarnia mnie jeszcze większe znużenie i już mam zamiar odpocząć, gdy przypominam sobie o Roxy. Odwracam się w jej kierunku. Przeciwnik ma nad nią sporą przewagę.

Ruszam na pomoc. Miecz świetlny przyjemnie buczy, mimo że jeszcze niedawno nie lubiłem tego dźwięku.

Gdy znajduję się wystarczająco blisko, robię salto i w ostatnim momencie blokuję cios, zadany prosto na klatkę piersiową Roxy.

Rzucam się na niego z serią ciosów. Jestem wyczerpany, ale mój przeciwnik też, co działa na moją korzyść.

Opuszczam broń i szykuję się do cięcia w lewy bok, lecz Gail kopie mnie w rękę trzymającą miecz. Chyba sobie żartuje.

Mój jedyny środek obrony leci kilka metrów w tył, a ja przewracam się na ziemię i robię kilka przewrotów w tył. Ramie zaczynam mnie piec straszliwym bólem, a oddech staje się nierówny.

Zaciskam szczękę i podnoszę się na wolnym ramieniu. Skupiam się i powoli przyciągam Mocą mały, metalowy, podłużny przedmiot. Chwytam go pewnie oburącz i szybkim krokiem ruszam na przeciwnika. Jest zajęty atakowaniem Roxy, dlatego nie zauważa jak robię zamach jego prawą rękę.

– A! – W powietrzu rozchodzi się jego głośny krzyk.

Upuszcza blaster i chwyta się za miejsce, w którym zapewne czuje rozdzierający ból.

– Do widzenia – szepcę i tnę prosto w jego głowę.

~***~

Witam wszem i wobec! (wreszcie na moim blogu to piszę)

Bardzo Was przepraszam za brak 08 w piątek, ale wena mnie opuściła. Magda jednak ją uratowała za co jej znowu podziękujemy. I nazwę Vandex też wymyśliła ona.

Rozdział pisany cały tydzień... A kto mi zabroni, hę? #YOLO

Kto jest dumny z tej walki? Bo ja tak. Wreszcie wyszło coś przyzwoitego. Powiedzmy. Ale jest lepiej niż było, so... Brawo ja!

I tak, gif jest z Lukiem, ale nikt nie zauważył, a Magda się ucieszy. A muzyka pochodzi od Wiki, więc jej też możemy podziękować.

Kto widział zwiastun „Łobuz Jeden: Gwiezdne Wojny Historie”? Ja tak i uważam, ze jest całkiem dobry. Rozmawiałam ostatnio z moją koleżanką i zastanawiałyśmy się czemu tak wszyscy narzekają na Lucasa, a Gwiezdne Wojny oglądało i lubi/kocha tyle osób... Nie możemy tego zrozumieć.

Kto dostał własną rubrykę na opowiadanie w gazetce szkolnej? Tak, to ja xD

Dzisiaj na tyle, rozdział powinien pojawić się w piątek, ale z moim lenistwem i weną nigdy nic nie wiadomo.

May the Force be with You!

White Angel